The Outsiders

In navolging van Rumble Fish die ik gisteren nog eens zag, bekeek ik vandaag The Outsiders (eveneens van F.F. Coppola) voor het eerst.

The Outsiders is klassieker gefilmd dan Rumble Fish. Rumble Fish was een visueel feest; in zwart-wit met vele bevreemdende en prachtige standpunten badend in lichtdecors. Waarbij Coppola in The Outsiders kiest voor goede jaren 50 rock-n-roll muziek en minder werkt met geluidsdecors die zo bepalend waren voor de sfeer in Rumble Fish.

In The Outsiders werkt hij met een topcast aan jonge acteurs die later tot ware filmsterren uitgroeiden, Matt Dillon, Tom Cruise, Patrick Swayze, Rob Lowe etc. Mooi is ook te zien hoe het hoofdpersonage Pony Boy, gespeeld door C.Thomas Howell (o.a. ook bekend van zijn rol in The Hitcher), zijn maatje Johnny (Karate Kid, Ralph Machio) voorleest uit Gone With the Wind en waarbij je visueel meteen enkele scènes ziet die zo uit deze film zijn gekopieerd, met dat verschil dat het hier twee tieners zijn die de poëzie van de avond doen klinken met de ondergaande zon in de achtergrond.

Twee tieners op de vlucht voor de wraak van de Socs. De Socs die de brave burgerjeugd voorstellen, maar eveneens verveeld verstrooiing opzoeken en er een sport van maken de Greasers te pesten.  Zij, de Greasers en armere jeugd- gingen net een stapje te ver toen ze een van de Socs met een mes neerstaken. Hoe dan ook de Greasers kunnen hun lot niet ontlopen…

Knap gedraaid met een net iets te zeemzoet einde. Maar hoe dan ook een klassiek voorbeeld van een coming of age film.

Een film die in het rijtje thuishoort zoals die andere klassieker: Stand by me, en in de stijl van de vijftigers klassieker The Wild One en het niet te overklassen Rebel Without a Cause.