No Hard Feelings

Die avond ben ik naar de Vue geweest in Alkmaar. Dit is niet ver van het GDI vanwaar ik ’s zomers verblijf om te schrijven. Ik dacht eerst niet te gaan, maar toen ik wat trailers bekeek en deze zag, werd ik er instant vrolijk van. Na heel wat introspectief werk achter mijn laptop mocht iets hersenloos wel even aan bod komen. Dus ik vertrok. Storm Poly was tegen negen uur ’s avonds gelukkig gaan liggen, de zon liet zelfs een gouden gloed achter wanneer ik de trappen naar deze filmtempel opklom.

Een zomerdalletje

“No Hard Feelings” is een ontspannen dingetje, met Jennifer Lawrence (Maddie) die een 19-jarige jongeman (Percy) – overbeschermd opgevoed – wat levenservaring moet bijbrengen, op vraag en uit bezorgdheid van de ouders.

Zij is begin dertiger, haar werk kwijt als Uber-chauffeur omdat ze achter staat met betalingen – haar ex-vriendje moet haar wagen in beslag nemen – en ondertussen is de kans groot dat ze ook haar huis kwijtspeelt als ze niet snel voor inkomsten zorgt.

Dit dwingt haar om op het wat bizarre bod van de rijke ouders van Percy in te gaan. Ze moet hem de wereld leren kennen en hem tot “man” maken, in de plaats krijgt ze een wagen, een erfstuk van de familie.

Zij, de wildebras die nooit iets serieus begint, zal hem een lesje leren in volwassenheid. Al snel zie je dat de jongen behoorlijk wat diepgang heeft, een romantische ziel is en niet zomaar meteen tussen de lakens wil kruipen (in tegenstelling tot de verhalen van de meeste jaren-80 puberfilms).

Maddie lokt hem wel uit zijn tent en neemt hem op pad in haar dwaze avonturen, tegelijk leert hij haar ook om eerlijk te zijn tegen zichzelf. Beiden leren uiteindelijk om los te laten.

Meer en minder dan een teenage comedy

Het is een feelgoodfilm met referenties naar de tiener komedies uit de jaren 80, maar dan vanuit een meer volwassen standpunt. Het blijft echter verhaalmatig wat sputteren, omwille van de structuur dat op zoek is naar diepgang, maar het niet echt krijgt. Alsof plotlijnen weggelaten zijn om het toch maar vlotjes te kunnen vertellen in anderhalf uur, waarbij de karakters evolueren van ongeloofwaardig (Percy zit angstig met een hondje in zijn armen in een hoekje) naar hyperrealistisch (hij kan plots vlot met anderen socializen), dit gaat wat te snel.

Wel neemt de film je op sleeptouw door enkele kleine scènes waarin je net meer te zien krijgt dan wat je verwacht en door de fijne soundtrack en filmmuziek van Mychael Danna (vaste componist van Atom Egoyan) en Jessica Rose Weiss. Vooral het begin waarbij Percy denkt dat hij door haar ontvoerd wordt, is hilarisch. Ook het fragment waarbij ze naakt zwemmen blijft even hangen. Wanneer enkele jongeren hun kleren stelen, holt zij in haar blootje achter de bende aan om hen een lesje te leren. Grappig, alhoewel die naaktscène er niet echt uitzag: een wat vreemde worstelscène en heen en weer gehol, waarbij het leek alsof het een body double was met haar gezicht erop in een deepfake manipulatie. Maar volgens het online magazine Screenrand, was zij dit echt wel.

Hoe dan ook ik zie liever het echte, hoe gek het er ook mag uitzien of hoe anders. Lichamen zijn niet perfect en zijn goed zoals ze zijn. En eigenlijk mag je dat laten zien in zulke films, zeker omdat hier binnen het thema zij geconfronteerd wordt met haar ouderdom: zij als dertiger op een feestje van 19-jarigen voelt dat ze er niet thuishoort. En ach, elke leeftijd heeft zijn charme, ook als er vele tellers bijkomen, zolang je jezelf met liefde benadert.

Ik ben aan het afwijken, het zijn die dagen in isolatie, die me wat filosofischer maken. Maar goed, het is een film die evolueert van een vrolijke komedie naar een wat serieuzer einde toe, met een lichte toets.

Het verhaal is voorspelbaar en toch omzeilen ze wat oude clichés, het acteren is goed – Jennifer kan echt alle rollen aan – en het was leuk eighties icoon Matthew Broderick terug te zien, in de rol van ouder.

Na wat stormachtig werk was dit een luchtige afwisseling.

Goed om even te brainwashen.