Bandidas (2006)

Een cowgirlfilm.

Een luchtige western waarin nillies iconen Penelopé Cruz en Salma Hayek de show stelen als twee Mexicaanse vrouwen die door een hebzuchtige schurk alles verliezen.

Een Amerikaanse bankeigenaar neemt de banken over in Mexico en het hulpje van dienst, een grijpgrage cowboy en zijn bende, verjaagt ook de landeigenaren, dood of levend: voor 1 peso. Maria (van rijke afkomst) en Sara (een boerendochter) zijn eerst rivalen van elkaar, maar worden noodgedwongen partners. Ze besluiten hulp in te roepen en een gepensioneerde bankovervaller (Sam Shepard in een gastrolletje) geeft hen “overvallessen”. Ze plannen hun wraak en worden Bandidas, professionele bankovervallers.

Het is vederlicht gefilmd met een comedysaus die er soms wat over is, gespeeld grappig dus. Ook geen lichtend voorbeeld als film in deze nieuwe tijden. Toch zijn het eens twee cowgirls die de cowboys te slim af zijn. Maar dan wel gefilmd vanuit een mannelijk standpunt voor het vermaak van de kijker die niet meer verwacht dan schaars geklede dames die elkaar in de haren vliegen.

Kusles

De twee actrices spelen hun rol met veel vermaak en zo charmant dat je op een luie in zombiemodus vervallen avond blijft kijken. Zeker de scène waarin Maria (Salma Hayek), Sara (Penélope Cruz) leert kussen, dit aan de hand van Quentin; een Sherlockachtige detective (Steve Zahn) die hen moest opsporen en nu zelf vastgebonden op bed ligt. Een scène waar ze blijkbaar drie draaidagen over gedaan hebben, omdat het zo hilarisch was dat ze hun lach niet konden inhouden. Ik geef toe, daar had ik wel bij willen zijn. Goed gevonden is hoe ze elkaar proberen jaloers te maken en daarvoor de verlegen detective gebruiken.

Er ligt duidelijk een onderliggende lesbische suggestie achter, of dat is in elk geval wat de makers als fantasietje willen toevoegen.

Producent van dit fastfoodverhaaltje is Luc Besson, een zoveelste film onder zijn leiding die er goed uitziet, maar niets te vertellen heeft. Heeft hij trouwens al ooit een film gemaakt waar een vrouw niet in een strak leren pak of korset zit?

Drie (en een 1/2) soorten verhalen

Je hebt verhalen die je als een snelle hap binnenkrijgt en niet meer pretenderen dan dat. De dag erna ben je ze al vergeten, waar ging dit weer over? De breinloze verhalen. Je hebt verhalen die dan weer zo complex zijn, dat je ze zelfs vlak na het zien, niet kan navertellen. Vaak ook zwaar op de maag, zodat je niet meteen zin hebt om het opnieuw te zien. Pas na verloop van tijd, omdat het visueel interessant was en je hoopt dat je het nu wel gaat begrijpen. Zoals Interstellar of sommige films van David Lynch. De mindfuck verhalen. En je hebt verhalen die je bijblijven: je van naadje tot draadje kan navertellen en je opnieuw wil beleven, omdat het iets universeels of archetypisch aanraakt dat het bijna mythisch wordt: zoals de eerste Star Wars trilogie (episodes IV,V,VI) of de films die ik aankaart in mijn must-see en de evergreens. De tijdloze verhalen. Verhalen die vaak aansluiten met je jeugd en die je nostalgisch opnieuw blijft koesteren. Tot slot heb je een tussensoort, verhalen die zo van de pot gerukt zijn en zo slecht dat ze een cultstatus bereiken. Verhalen die je stiekem wel leukt vindt. De guilty pleasers. En eerlijk zo heb ik er ook wel wat, vooral uit de jaren tachtig, bijvoorbeeld Howard The Duck.

Bandidas behoort tot die eerste reeks, een niemendalletje waarvan ik niets zou onthouden hebben als ik er geen review over schreef, behalve dat het even blijft hangen dankzij de twee dames die samen in één film lekker los mogen gaan ten voordele van de in de zetel belandde en in crisis zijnde cisman.