Frankenstein (2025)

Ah, de nieuwe Frankenstein! Zo snel op Netflix dat ik het miste in de bioscoop. Ja, in Zwitserland draaide hij nog, net toen ik er was met m’n zoon. Maar ’s avonds was ik te uitgeput van de wandeltochten om nog naar de bioscoop te gaan. Nu zag ik hem op Netflix en ik ben blij dat ik die dure tickets ginder heb uitgespaard. Ik schrijf niet snel negatief over films die ik zie – wellicht ook omdat ik ze met zorg probeer uit te kiezen – maar dit, mijn god, wat viel dit tegen.

Een erg lang verhaal

Ja, ik geef toe; het sluit nauwer aan bij het originele verhaal en de personages zijn beter uitgewerkt dan in de originele verfilmingen. Je krijgt dan ook 2u en 29 minuten de tijd om te ontdekken hoe Frankenstein én het monster geleden hebben onder dit bizarre experiment: die van dood materiaal, iets levend te maken en hoe ver een geniale en gefrustreerde man wil gaan om dat doel te bereiken.

De film begint met een proloog waar baron Victor Frankenstein, Oscar Isaac , in het hoge noorden aankomt bij een vastgelopen schip, de kapitein, Lars Mikkelsen, neemt het voor hem op en beschermt hem tegen een monster dat vanop de ijsvlakten opduikt.

Dan komt deel één, het verhaal van Victor zelf, met zijn stem in voice-over zien we in een grote flashback hoe het zover is kunnen komen, eerst de jonge versie die in een kasteel woont met zijn dominante vader en een zeer nauwe band heeft met zijn moeder. Zij sterft echter wanneer hij een tiener is, en dat maakt dan ook zijn grote fascinatie voor de dood. Een decennium later zie je hem als jonge arts, dode materie in een zaal tot leven wekken, en daarmee de aandacht trekkend van een rijke man, die de oom blijkt te zijn van de verloofde van zijn broer. Deze sponsort hem en zorgt ervoor dat zijn gruwelijk experiment tot leven komt. Daarna volgt deel twee. Waarbij het nu verder ontwikkelde monster aangekomen is in de kajuit van de kapitein, bij de zwaargehavende Victor, en hem zijn verhaal vertelt. Een groot geweeklaag.

Regisseur Guillermo del Toro, met een zekere cultstatus, heeft er een tragische held van gemaakt op zijn manier, wat natuurlijk de bedoeling is. Het is echter een lappenpoppen zombieversie, met een wel erg goed functionerend brein (wat niet het geval is bij vele voorgangers) zodat we zeker medelijden krijgen met de creatie. Het is duidelijk wat de regisseur wil vertellen: het monster is menselijker, dan degene die hem creëerde en het anders zijn maakt je daarom nog niet tot een monster, hij koestert het anders zijn – zoals hij wel in meer van zijn films doet. En dat mag, maar niet op deze manier in een Frankensteinfilm waarvan je verwacht dat het een beetje eng is. Dat is het dus totaal niet, het is een monster dat niet dood kan, maar wel dood wil en eindeloos treurt om wie hij is en wat hij geworden is. En tja, dat wil ik niet, omarm dan op zijn minst het monster (of anders) zijn, en dan al zeker als je een monsterfilm maakt.

Monsterlijk

Het visuele ergerde me al van in het begin: veel overbelichte shots, CGI-effecten in de decors en landschappen die er plat uitzien, op zich zijn de interieurs mooi, maar ze voelen vals aan, teveel special effects of is het AI gecreëerd? Het leek bij momenten alsof ik naar een animatiefilm aan het kijken was. Ik miste de echt gotische elementen en de rauwheid, de gruwel van wat er gaande is als je de wetenschap te ver laat gaan. Dit wordt verder teniet gedaan door onder andere de muziek met licht vrolijke deuntjes en een braaf uitziend monster in macabere scènes die er te kleurrijk uitzien. De enige die wat gotische vibes met zich meebrengt is actrice Mia Goth (die we kennen uit het bevreemdende Pearl), de love interest van zowat alle mannen in haar omgeving.

Trend?

Het lijkt me een trend, dat het monster geen monster meer mag zijn, maar een wezen moet zijn waar de romantische mens naar hunkert omdat het zichzelf als een nog groter monster ziet. En ja, de mens doet monsterlijke dingen in zijn jacht naar grootsheid of het overschrijden van grenzen die er zijn, maar om het dan ook nog letterlijk in de film te gaan benoemen, dat is niet nodig, ik begreep het zo ook wel.

Dat maakt dat vele hedendaagse monsterfilms (die ik zag) vaak overgeromantiseerd zijn, daarmee te langdradig, uitleggerig, te onecht, te expliciet en te veel drama om niets.

Trailer: