La vie d’Adèle

La vie d’ Adèle aka Bleu is the Warmest Color

Wat een intense film. Zeer close-up. Dicht op de huid gefilmd. Letterlijk.

Adèle is zeventien en onder druk van haar vriendinnen gaat ze in op de avances van de 18-jarige jongen uit het laatste jaar. Ze vrijen. Ze geniet er niet echt van. Ze maakt het uit. Ze zit in haar hoofd met een meid, Emma met de blauwe haren, waarmee ze op straat even oogcontact had. Ze gaat naar haar op zoek. Ze ontmoeten elkaar en een passionele relatie ontstaat. De film kreeg zowel kritiek als lof over zich heen en werd bekroond met een Gouden palm op het festival van Cannes in 2013.

Levensecht?
La vie d’Adèle kan zo uit het leven gegrepen zijn, het ziet er levensecht uit en voelt ook zo aan. Het geeft visueel sterk weer hoe intens en tegelijk hard de liefde kan zijn. Hoe moeilijk het kan zijn als jonge mens om met die allesoverheersende verlangens naar die ander om te gaan. In de film vertelt de regisseur, Abdellatif Kechiche, het allemaal vanuit het perspectief van Adèle. Je kruipt mee in haar hoofd, ze laat je niet los, je moet het wel ervaren zoals de regisseur het je laat zien. Dit op een zeer fysiek expliciete manier.

Seks die naar “porna” neigt: op een sensuele manier, lichamelijk, aantrekkelijk, uitdagend, geïdealiseerd.

En vrouwvriendelijk? Misschien, net niet, net wel?
Omdat Adèle hier nog zo jong is (19) en de regisseur de actrices wel heel ver laat gaan, ook al gebruikt de regisseur volgens dit artikel “fake bodyparts“. Toch, ze gaan ver en ik weet niet of ik dat als regisseur zou kunnen of zou willen. Seksscènes zijn niet evident om te filmen en al zeker niet op zo’n expliciete manier. Tenzij je feministische porno maakt en beide volwassen partijen daar bewust voor kiezen; in een stijl zoals Erika Lust.

Te lang
Voor mij waren die uitgesponnen scènes niet altijd even noodzakelijk, de intensiteit van hen samen had ik ook zo wel begrepen: door het blikkenspel, het ademen, de dialogen en het knappe acteren van de beloftevolle Franse actrice Adèle Exarchopoulos (Adèle), die we later terugzien in “La Fidèle” met Matthias Schoenaerts. En actrice Léa Seydoux (Emma) die wel al een heel filmpalmares had en ondertussen zelfs de vrouwelijke tegenspeelster was in de James Bond film “Spectre”.

Graphic Novell als inspiratie voor film
Het verhaal is gebaseerd op de Graphic Novell van Julie Maroh: le bleu est une couleur chaude, eveneens knap en net iets anders. Graphic novells hebben al vaker bewezen dat ze zich goed lenen als basis voor een film, alsof er al een “storyboard” klaar is voor de regisseur. Abdellatif Kechiche maakt er uiteindelijk zijn eigen versie van.
Met stijl maar soms verliezend in details, waardoor het verhaal zelf aan kracht verliest. Evengoed mocht het voor mij een half uur korter of in een tweede nieuw deel verteld en uitgediept worden, net iets anders met andere accenten die er ook toedoen in een relatie.

Hoe dan ook, de film blaast je omver. Bijzonder, provocatief en be(k)lijvend.