Tenured

Foute leraar

Zwarte komedie over een leraar, Ethan, die na de breuk met zijn geliefde zich helemaal laat gaan en zich niets meer aantrekt van zijn lesopdracht. Hij gaf zijn droom op om schrijver te worden, maar daarmee ook zijn zin in alles, met als gevolg een relatiebreuk. Nu functioneert hij al helemaal niet meer als leraar en doet alles wat niet mag. Hij laat hen doen, kent de namen van de kinderen niet, stuurt hen (letterlijk) het dak op als ze hem irriteren en zakt verder in zijn eigen emotionele crisis weg waarbij hij zijn ongezouten mening graag deelt met de klas. Lichtpuntje is zijn knappe wat naïeve buurjuf, Abigail, die hem op tijd waarschuwt voor de adjunct-directrice die hem uit alle macht wil ontslaan, maar makkelijk is dat niet want hij is “tenured” of in ambt, vastbenoemd dus. Totdat hij verplicht wordt het schooltheaterstuk te regisseren en van de drie biggetjes een eigen persoonlijk verhaal wil maken…

Schoon

Enkele mooie veelzeggende shots nemen je mee in de wereld van de leraar en zijn depressie, op een zwarte droge manier en pakkend tegelijk. De acteurs dragen het verhaal overtuigend in een eerder grotesk spel (de mensen rondom hem, zoals zijn jagende directie), waarbij de kinderen die erin meespelen nog het meest volwassen overkomen. De roodharige Kathleen Littlefield, die de naïeve en bezorgde co-teacher Abigail speelt, trekt het meest mijn aandacht, maar dat heeft wellicht te maken met m’n zwak voor roodharige vrouwen. En voor donkerharige, en blonde, en…

Spoileralert

Het is een satire op het onderwijs, maar ook op heel menselijke zaken. Zoals liefde, werk en passie en hoe dat allemaal blijven combineren. Een kort en goed verhaal (80 min.) met een eindpointe. Leraar Ethan, acteur Gil Zabarsky die ook co-scenarist is, vat alles nog eens samen in een afscheidsbrief aan de kinderen. Iets wat scenarieel normaal “not done” is want je herhaalt nog eens wat je eigenlijk visueel en narratief al duidelijk had moeten maken. Op alle regels zijn er natuurlijk uitzonderingen. Je hoopt als kijker op een einde waarin de leraar toch ergens duidelijk maakt aan de kinderen waarom hij bepaalde keuzes zo maakte en zich zo gedroeg. In volgend citaat uit zijn brief raakt hij de essentie:

“I do have one last lessen for you thou. I think that in life the best you can hope for is to figure out what your passionate about, and pursue it full force. Than when you start to come to terms with the fact that life will come crush your hopes and dreams and that you will fail, then you go and try to make a difference in a child’s life, become a teacher, at least temporally until you know you figure out your next move…”

Zo herkenbaar

Deze alinea in zijn brief is ook heel herkenbaar voor mij. Niet zo dramatisch en niet dat ik een vreselijke leraar was of ben, hoop ik. Tenzij je inderdaad overladen wordt door emotionele problemen, een time-out zich opdringt en eventuele andere keuzes nodig zijn. Een proces van transformatie waar ieder mens mee wordt geconfronteerd die niet volledig dat evenwicht “werk, gezin, passie” heeft gevonden. Want als alles samenvalt en op één lijn staat, is er niet echt een probleem. Dan is alles wat je doet en onderneemt jouw passie, jouw unieke keuze zonder meer.

Als alles dan toch uit evenwicht komt en je die balans kwijt bent kom je in een nieuw leerproces terecht, “the teacher becoms teached”. Dat kan iedereen overkomen en moet je uiteindelijk omarmen om dan weer verder te gaan. En dat vertelt deze film op een grappige en eerlijke manier.