Tidelands

Wat doe je als je bijna dagelijks om tien uur ’s avonds doodmoe thuiskomt van je werk. Een aflevering van een serie streamen waar je niet te zwaar moet bij nadenken, zoals deze bijvoorbeeld.

Hete lijven en blonde stoten

Deze nieuwe Australische Netflix serie neemt je mee in een sensueel bad van bijna zeemeerminnen en outcasts die in drugs delen en geheimen koste wat het kost bewaren. Ik bleef kijken, misschien net omdat ik wel eens een gezonde zin heb in erotiek en schone lijven? En in het mysterie dat opgebouwd wordt waarvan je wel wil weten hoe het in elkaar zit.

Stapsgewijs maar met een stevige vooruitgang kom je meer te weten van de rebelse en schone Cal McTeer (Charlotte Best) die net terug is na 10 jaar gevangenisstraf en merkt dat niets is wat het lijkt. Heel haar leven en de wereld van het dorp waar ze vandaan komt wordt op z’n kop gezet. Wat er mis ging en nog mis gaat heeft allemaal te maken met de Tidelands en de duivels mooie Adrielle (Else Pataky).

Bezwerend of slecht?

Minpuntje. De geloofwaardigheid van wat er zich afspeelt, een bizarre situatie die zich al decennia lang afspeelt in een vissersdorpje en niemand die zich echt vragen stelt? En de geloofwaardigheid van het acteren. Buiten enkele kleinere rollen die er wel staan moet blijkbaar het “schone uiterlijk” het over the top acteren maskeren, soms op het hilarische af.

Toch blijft de muziek en sfeer je bezweren, net zoals de legende van de zeemeerminnen en en de Tidelands. Ik ga inhoudelijk niet teveel verklappen maar als sensuele zeewezens je interesseren gewoon eens binge watchen en zien wat je ervan vindt.

Het neemt naar het einde toe wel nog shakespeareaanse proporties aan, waardoor je je wel de vraag stelt wat er zich nog gaat kunnen afspelen daarna en vooral wie er in het volgend seizoen nog zal meedoen? Hopelijk wel de mooie Cleo.