Twee en een halve euro koste de film me. Op Digital Versatile Disc, jawel ergens in een bak vol afgedankte dvd’s. En als je die afspeelt met een Blu-Ray speler dan valt dat dankzij de upscaling best wel mee. Je ziet het wel wat aan de pixels in de donkere partijen en de ondertitels. Maar goed deze film verdiende alvast meer.
Een deprimerend pareltje
Het verhaal volgt over hersenchirurg Laing die in een woontoren op de 125ste verdieping zijn intrede doet. Een bijzondere woontoren die als een gemeenschap functioneert en waar je hoe hoger je woont hoe hoger je opklimt op de sociale ladder. Helemaal bovenaan woont “de Architect” van het gebouw, de god die creëert. Samen met zijn vrouw, dochter en lakei. Maar hij zit vast, iets lukt er niet, iets mist het gebouw, hij weet niet zeker wat het is en gebruikt de dokter als een soort vraagbak. De dokter weet het zelf ook niet goed, hij wordt meer en meer toeschouwer van hoe dit gebouw vervalt in extreme decadentie waarbij de ene sociale klasse (middenklasse) de andere (high-society) wil overtreffen in feestjes, feestjes die uit de hand lopen en waar de inwoners alle normen en waarden uit het oog verliezen, opgeslokt door het gebouw. Stilaan wordt onze chirurg meegezogen in het verval.
Visueel en sterk geacteerd
Het gebeuren wordt georkestreerd in een visueel spektakel met bijpassende symfonische muziek en ander klassiek vertier in een nieuw jasje, zoals het SOS van ABBA gebracht door Portishead. Gedragen door een topcast aan Britse acteurs: de introvert spelende Tom Hiddleston (de chirurg) tegenover de extraverte en verbluffend sterke Luke Evans. Met een bijrol van Jeremy Irons (de architect) en Keeley Hawes als zijn vrouw, ook te bewonderen in de Netflix serie Bodyguard.
Bij momenten doet het je denken aan A Clockwork Orange, shots die er zo lijken naar te verwijzen. Visueel, scenisch en muzikaal. Bijna raakt het de buitenste lijnen van deze klassieker. Bijna. Wellicht met minder middelen gemaakt en verhaaltechnisch schort er ook nog wel wat; de opbouw is beklijvend naar het einde toe, maar het middendeel is verwarrend. Een trage bevreemdende opbouw, waarbij plots alles escaleert en het je dan verweesd achterlaat.
Regisseur Ben Wheatley verpakt dit utopische verhaal (gebaseerd op de roman van S.F. auteur J.G. Ballard) in een retro kleedje met futuristische ideeën. Wat als je de kapitalistische wereld, de scheiding van alles en iedereen op basis van inkomen, nog verder zou doortrekken en na verloop van tijd de onderbouw meer wil en mee wil genieten van die overvloed… Wie is er dan het meest bang? Wie neemt de macht over? Wie is er uiteindelijk het slachtoffer? Of stort alles in? Een idee dat universeel en heel actueel aanvoelt.
What is that?
A kaleidoscope.
What can you see through that?
The future.
Mooi, sterk, zeker niet vrolijk makend en hard, 16 plus dus.
Welkom in een misschien niet zo veraf zijnde wereld?
Finding out films 