Mijn dochter wilde met een vriendin naar het optreden van Joost in het AFAS live gebouw, aan de Bijlmer Amsterdam. Het geluk wilde dat er net naast die zaal een Pathé-bioscoop is. Ik kon kiezen tussen wat familiefilms, horrorfilms en The Creator, een sciencefiction van Gareth Edwards, maker van onder andere Monsters en de tot nu toe meest geslaagde Star Wars spin-off Rogue One. Dus dat kon wel eens goed worden.
AI vs de mensheid
Amerika is in oorlog met de AI, maar in de Aziatische landen (New Asia) leven ze nog samen met de mensen en strijden tegen het Amerikaans leger om te overleven. Een man, Joshua, is undercover en is samen met zijn zwangere vrouw, Maya, op een van de eilanden. Hij moet “The Creator” ontmaskeren. Tot zijn militaire vrienden onverwachts binnenstormen en zijn vrouw en naaste AI-trawanten onschadelijk maken. Hij gaat mee terug naar LA en blijft er als een gebroken man achter.
Na vijf jaar vraagt een doorgewinterde kolonel Howell (Allison Janney) zijn hulp, want de AI hebben een geheim wapen, en hij kent de streek goed. Ze lokken hem met beelden van zijn vrouw, die nog zou samenwerken met de AI-bots.
Wie zal het winnen? Het is niet meteen duidelijk of de AI-bots inderdaad zo gruwelijk zijn, of het net de mens is (het Amerikaans leger) die hen wil uitschakelen en gebruiken voor eigen doeleinden. Naarmate het verhaal vordert maakt de regisseur duidelijk welk kamp we moeten kiezen.
Kami: What do you want, sweetie?
Alphie: For robots to be free.
Kami: Oh. We don’t have that in the fridge. How about ice cream?
Emo Fiction
Het is “bad ass” gefilmd, sciencefiction die realistisch oogt en wat rauwer is, niet zo gepolijst of geen te grote vals ogende computeranimaties, echte landschappen op mooie locaties, veelal in Thailand. De zevenjarige Madeleine Yuna Voyles, het geheim wapen Alphie, speelt dit innemend en verovert meteen de harten. De soldaat die op zoek gaat naar zijn vrouw en het kind in bescherming neemt, wordt met ingehouden pathos gebracht door John David Washington, zoon van Denzel Washington.
De film put zijn spanning vanuit het emotionele conflict dat er schuilt tussen, vaderlandslievend zijn of strijden voor wat echt telt. Het lijkt wat op een vechtscheiding waarvan de partner uiteindelijk tot inkeer komt en koste wat het kost het gezin terug wil redden, dit in een scifi-kleedje met een vingerwijzing naar hoe AI misbruikt kan worden. Ondertussen speelt de muziek (het geluid stond in de zaal trouwens erg luid) een belangrijke rol, gaande van de soundscapes van Hans Zimmer tot puike stukjes muziek van Deep Purple en Radiohead, die door explosies en schoten worden afgebroken.
Gareth creëert de scifi-look als geen ander en schuwt niet het drama en het opkloppen van het emotionele. Dat laatste mag van mij wat minder én het wordt voorspelbaar als je zijn films kent. Dus, ja voor mij beter dan een concert van Joost, maar als film ook een overdosis aan lawaai en emoties.
Finding out films 