Money Shot

Het is zeker geen rozengeur en maneschijn op het internet, dat wist ik wel. Toch blijven sommige zaken me van mijn stoel blazen. Onmacht en ongeloof komen na zulke documentaires naar boven. In deze documentaire laat de regisseur, Suzanne Hillinger gelukkig niet te veel zien en verpakt zij het nog behapbaar. Ze focussen op de online porno-industrie en tonen de gevolgen wanneer het gebruikt wordt door grote bedrijven. Hoe dit in elkaar zit vat ik hier samen.

Online porno als geldmachine

MindGeek (MG) is de eigenaar van een heleboel pornografische platforms, waaronder PornHub (PH). Het is een saai ogend Canadees techbedrijf in Montreal die pornosites beheren en waar zo veel mogelijk geld vergaren hun drijfveer is. Het ontstond uit een studentengrap en werd daarna verkocht aan iemand die de werking van zoekmachines goed doorhad. Een nar die genaaid werd zeg maar.

Zo ontstonden geldmachines op het internet met ‘gratis’ porno die over heel de wereld te zien is, met voordelen voor ‘pornosterren’, die op die manier relatief makkelijk geld kunnen verdienen. Maar zulke platforms houden ook de gevaren in van het gratis en anoniem uploaden.

In deze documentaire laat Suzanne Hillinger vervolgens de sekswerkers, de voor- en tegenstanders van het kanaal en (ex)-medewerkers van PH en MG aan het woord.

Na acties omwille van misbruik; beelden in privésituaties – al dan niet uitgelokt – die men uploadde van mensen, maar ook van minderjarigen en beelden van verkrachtingen, beginnen bezorgde ouders zich erop toe te leggen om dit platform van het internet te halen. Zo krijgen ze verschillende mensen mee, zoals Nicholas Kristof – een met de Pulitzerprijs bekroonde journalist -, privépersonen, organisaties tegen misbruik en advocaten. Juist omdat MindGeek toestaat dat het kan gebeuren, startten zij een procedure tegen het moederbedrijf van zulke pornokanalen. Zij grijpen nauwelijks in, omdat ze geld verdienen aan de uploads en de reclames die eraan verbonden zijn.

Acties

Journalist Nicholas Kristof van de NYT, zorgde voor de eerste grote schokgolf met zijn pakkend artikel: the children of PornHub. Dankzij de NYT kwam dit artikel wereldwijd bij mensen terecht. De docu brengt dan enkele (o.a.Noelle Perdue) ‘porn industrial professionals’ in beeld, die vertellen dat door het negatieve daglicht waarin porno kwam te staan, sekswerkers er ook door werden getroffen. Omdat zij als pornhubmodels er geld mee konden verdienen en het zien als werk en geen handel in verboden zaken. Plots werden ze gelinkt met zaken die ze zelf niet willen en nam voor hen het aantal abonnees af.

“Sekswerk is met toestemming, indien het zonder toestemming is, is het verkrachting,” zegt een van de getuigen die zelf als model werkt.

De journalist geeft drie mogelijke oplossingen indien de site toch online zou blijven:
1: sta enkel geverifieerde gebruikers toe om te posten
2: verbied downloads
3: verhoog de moderatie

 
Siri Dahl, een pornoster van PH, leest het. Ze is zelf ooit misbruikt geweest voor ze de industrie instapte en vindt het voorstel zeker redelijk. Ze vertelt hem dat er ook mooie dingen aan de porno-industrie zijn; als je er zelf controle over hebt en alles met toestemming gebeurt. Want dankzij het internet kon je als pornoacteur zelf kiezen wat je wilde tonen en doen en wat niet (zoals bij het recent ontstane OnlyFans), maar – geeft ze aan – men moet waken over die schaduwzijde, zonder dat de sekswerkers daardoor op straat belanden. Professionals uit de porno-industrie ijveren voor die drie voorwaarden al heel lang, vertelt ze.

PH verwijderde daarna een heleboel niet geverifieerde content. De bazen van MG beloofden die drie stappen ook in te voeren. Maar Visa en Mastercard stopten hun samenwerking, waardoor de PH-models geen geld meer konden ontvangen van hun kijkgrage klanten. Opnieuw trof dit de professionals, omdat nog steeds PH zelf geld kon verdienen door de reclame en de massa’s gratis content die werd geüpload.

Slachtoffers

Na verloop van tijd komen in de documentaire ook andere stemmen aan bod. Zoals die van de slachtoffers die misbruikt zijn geweest en waarvan hun beelden op PH terecht kwamen. Ook een anonieme PH-moderator getuigt dat hij meer dan 700 à 800 video’s per dag moest zien en beoordelen. Maar ze spoelden door omdat ze anders de quota niet haalden. Moderatoren konden de aanvragen niet bijhouden met verwijderen, zodat aangeklaagde films toch nog lange tijd online bleven. En als ze het verwijderden, bleef de data er wel nog op, zodat ze verder konden linken naar soortgelijke filmpjes. De gefilmde slachtoffers staan vaak machteloos.

Organisaties zoals het NCMEC die “overwinnaars” helpen, vertellen wie ze zoal met welke verhalen binnenkrijgen. En deze zijn schrijnend. Er werd sowieso van geprofiteerd volgens de onderzoekers. Michael Bowe van een groot advocatenbureau vertegenwoordigt zo vele slachtoffers en zet alle middelen in. Hij wil dat die industrie alleen nog legitieme producten verkoopt.

Maar de sekswerkers geven aan ook dat er veel misleidende informatie is, ze willen niet dat de hele porno-industrie over dezelfde kam wordt geschoren als PH en hun ‘Sopranos’-imago. Doordat betalingen er niet meer op kunnen verhuizen nu veel sekswerkers naar OnlyFans. Het mag niet te extreem ver gaan pleiten ze, zodat zelfs legale porno verboden zou worden. De sekswerkers zien het ook als een vorm van expressie en gewoon, hun job doen. Als je het verbiedt, zal er veel onder de radar doorgaan, waardoor controle erop nog moeilijker wordt.

Een sterk citaat is die van de dame van NCMEC:

Een pornowebsite zonder ernstige regels is hetzelfde als een vuurwerkfabriek, waar geen rookverbod is.

Het probleem is dat het moederbedrijf MG, PornHub te ver de grenzen heeft laten overschrijden en zo de industrie voor professionals op de helling zet. Waarom? Uit winstbejag.

Bloot en spelen

En wat met de documentaire zelf? Dit is een klassiek gemaakte talking head documentaire die vooral twee kampen van benadeelden aan het woord laat en de schaduwzijde toont. De vechters tegen het hele gegeven en zij die ervan leven op professioneel niveau en vechten voor hun plaats in die wereld van bloot en spelen. Toch zijn die laatste, de sekswerkers, die er de hoofdrol in spelen; hun stem klinkt duidelijk harder door.

Het spel tussen voor en tegen, winst of geen winst, tussen liberaal en extreem katholiek, moreel of amoreel speelt de maker uit; het is duidelijk dat iedereen zich begint te bemoeien en het gegeven op zich door elke minder of meer betrokkene naar zich toe wordt getrokken, al dan niet uit eigen belang.

Ik vind het hele gebeuren daarrond een moeilijke en complexe discussie dat gaat over maatschappelijke normen en waarden, grenzen bewaken, omgaan met beeldcultuur, opvoeding en de privacywetgeving. Teveel censuur van alles wat met seksualiteit te maken heeft is ook niet goed, maar de schaduwzijde van het internetgebeuren daarrond is zo groot dat men dit best enkel op strikt gecontroleerde manier online laat gaan, of dat je als privépersoon online content koopt van betrouwbare legaal actieve pornomakers.

Korte conclusie

Money Shot is een traditionele documentaire die inspeelt op een populair thema met enkele goede getuigen uit het werkveld en fragmenten van YouTube waarin CEO’s zich verdedigen tegen de commissies. Het zet je tot nadenken, maar geeft je tegelijk weinig houvast. Buiten het voorstel van een geëngageerde journalist, zijn er geen echte oplossingen.

Tenzij je zelf, als kijker, stopt met kijken naar beelden waarvan je sowieso aanvoelt dat het over de grenzen gaat van de persoon die in beeld is en je zulke kanalen boycot door er niet meer op te klikken.

Want ondertussen bestaat PornHub nog altijd en ziet het er nog steeds uit alsof het balanceert op het randje van legaal en illegaal. Niet iets waar ik blij van word. Geef mij dan maar Erika Lust en haar platform aan vrouwvriendelijke porna, of als de sterren even goed staan: een geliefde die samen met jou ontdekt wat spontane en ongedwongen intimiteit en seksualiteit echt kan betekenen.