Twee dagen geleden liet een vriend van me de trailer zien van deze Australische film. Geschreven en geregisseerd door de voor mij nog onbekende Jennifer Kent. Na het zien van de trailer wist ik, dat ik me daar eerst mentaal moest voor voorbereiden. Nu kon het.
Een angstaanjagende film
Een psychologische horror van een niveau dat doet denken aan The Shining. Visueel sterk met een verhaal dat meer is dan wat horrorelementen bij elkaar gescharreld. Mooi afgelijnd gefilmd, fotografisch sterk, zware make-up en een Art Direction die uitgekiend is tot een sobere efficiënte vormgeving, alles beperkt tot de essentie van het verhaal: de leegte, de angst, het zijn en niet zijn. Beelden mooi en net wel in het midden gekadreerd, zonder teveel franjes, sprekende close ups en special effects die er toedoen.
Ik zat te genieten en te huiveren, ook al zag je nooit echt iets, buiten af en toe de schim van de Babadook. Een monster dat tot leven komt vanuit een wel heel erg eng kinderboek.
Psychologische horror
Moeder en kind moeten dit monster uiteindelijk samen onder ogen zien. Een moeder – knap gespeeld door Essie Davies (die ook in de laatste twee Matrixfilms zat) – die een vreselijk trauma nog een plaats moet geven, haar man overleed de dag dat ze naar het ziekenhuis reden en zij beviel. Ze heeft steeds haar verdriet om het verlies en ergens ook haar boosheid op het kind onderdrukt, en nu met de Babadook, komt alles er uit.
De horror schuilt hem vooral in het feit dat de moeder zichzelf volledig dreigt te verliezen en zelfs voor haar eigen kind een gevaar vormt. De Babadook als metafoor voor haar diepste angsten en die van het kind. Een boek ook waarvan het niet duidelijk is wie het schreef en tekende, wel kom je ergens plots te weten, via een gesprekje op een uit de hand gelopen verjaardagsfeestje, dat zij vroeger ook kinderboeken schreef en tekende. Dit zonder echt expliciet te zijn.
Knap gefilmd, sterk verhaal, en zeker niet iets voor kinderen.
Finding out films 