Limbo

Limbo heette de film van de Argentijnse indie filmmaker, Ivan Noel. Het verhaal gaat over een reportster die naar een afgelegen plaatsje reist op vraag van de ‘hoofdnon’. Zij is er de moeder overste van een groep weeskinderen die een vreemd virus dragen. De reporter is er in eerste instantie om verslag uit te brengen. Maar gaandeweg ziet ze dat het over vampirisme gaat en de kinderen met de dood bedreigt worden door volwassenen die dit virus willen uitroeien. Ze wordt als een nieuwe moeder overste naar voren geschoven om de kinderen bij te staan.

De regisseur gebruikt een beetje het virus om dubbelzinnigheden en volwassen manier bij kinderen in het leven te roepen: ze roken, kussen praten op een heel dubbelzinnige manier. Zo wordt zichzelf bijten beoordeeld als een straf van God: “He touched himself.” Op zich grappig omdat het om jonge pubers gaat en de link naar iets anders wel snel gelegd wordt. Maar het blijft allemaal vreemd, kinderen groeien dezer dagen sneller op dan wat ik deed in mijn kindertijd, ik leefde nog in naïeve fantasieën (nu nog soms) en werd minder gebombardeerd door de werkelijkheid, maar toch, moet je van hen daarom volwassenen maken? Moet je hen mensen in beeld laten afslachten en er nog van laten genieten, ook al zijn het volwassenen die zelf niet heilig zijn? Is dit een verhaal over het kind dat in zijn anders zijn wraak neemt op de volwassene die dat niet meer aankan? Maar moet je ze daarom zelf volwassen maken? Meer en meer worden kinderen gebruikt als onderwerp om gruwel over te brengen, niet alleen in horrorfilms maar ook in het echte leven.

Het is waar, we moeten kinderen ook niet afschilderen als naïeve elfachtige wezens die niet beter weten, neen daarvoor zijn de tijden te hard veranderd en als het een no brains film is kan ik er nog mee leven dat men kinderen of beter jongeren opvoert als volwassenen, in pure fictie, met duidelijke redenen én als het een meerwaarde is in het verhaal. Maar als het louter is om te choqueren of omdat het schijnbaar de enige manier is om volwassenen nog te kunnen raken, dan ben ik het er niet mee eens.

Dit verhaal of wat hij er ook mee wilde vertellen kon ook op een andere manier verteld worden. Het is bedoeld als zwarte komedie, alleen ontgaat de humor me voor het grootste deel. Wel maakte deze regisseur, ondanks beperkte middelen, soms enkele knappe shots: ik denk aan het beeld met de kinderen in witte gewaden aan een kleine vijver midden in de nacht, of het goddelijk standpunt, god’s eye, wanneer ze de volwassen mannen omcirkelen. Ook in het acteren zag je dat de veelal jonge acteurs het beste van zichzelf gaven en ze goed begeleid werden in de regie. Ik respecteer dat hij echt zijn eigen weg gaat en met weinig middelen films maakt, toch miste ik iets essentieels in het verhaal of is het mij alvast ontgaan.

Daarna keken we naar de making of en die stelde me alvast gerust, het was mooi om te zien hoe de ploeg samen zat met een groep kinderen en met de mensen uit het dorp om er iets moois van te maken, hoe iedereen elkaar hielp in de realisatie van een film en hoe ze ongedwongen en respectvol met elkaar omgingen. De behind the scenes waren voor mij alvast interessanter.