District 9 neemt je mee naar een sciencefictionwereld die heel dichtbij is. Waarbij de aliens wegens een defect aan hun ruimteschip niet weg geraken van de aarde en verzeild zijn geraakt in Johannesburg. Ze lijken op reuzengarnalen en door hun dierlijke manier van doen en eten (ze zijn verzot op kattenvoer) worden ze als tweederangsburgers behandeld en in krottenwijken gestopt tot de mens een betere oplossing heeft gevonden. In Johannesburg nota bene. Kwestie van metafoor kon het alvast tellen.
Een pamfletterig
Deze film werkt als een pamflet tegen machtsmisbruik en angst voor het onbekende. Het toont een stukje “human behaviour”, het omgaan met de ander in een tweetal uur hardhandig samengebald. Met een thema en een geschiedenis dat zich steeds lijkt te herhalen, zelfs in een wel erg nabije toekomst. Want het wordt snel duidelijk dat de mens die aan de macht is, het wreedste wezen is en niet diegene die in de minderheid leeft en tracht in barre omstandigheden te overleven.
Wanneer een van de marionetten van de machthebbers zelf door een buitenaardse infectie tekenen van de aliens vertoont en daarmee ook hun biologische wapens kan hanteren wordt hij de meest gezochte man van het moment want een mooi experiment dat men wil ontleden. Geen mens meer, maar een middel voor de machthebbers om tot nog meer macht te komen.
Stijl
Visueel doet het denken aan een documentaire. Het start met een televisieploeg die de wat sullige en domme hoofdrolspeler met de al even dom aandoende naam ‘Wikus Van De Merwe’ volgt in zijn taak om de anderhalf miljoen aliens vanuit de krottenwijken met zachte hand te dwingen naar een ander kamp te verhuizen, speciaal voor hen klaar gemaakt, ver weg van de beschaafde wereld. Als in een mockumentary (fake documentaire) worden ook regelmatig talking heads getoond die vertellen over hoe zij deze gebeurtenissen zien en analyseren. Tot we als kijker helemaal meegaan in de drastische wending dat het hoofdpersonage overkomt. Hij die meer en meer transformeert als één van hen en dan pas de wreedheden ziet die er worden toegepast.
Knap gemaakt, gewelddadig, niet gratuit; geweld dat iets vertelt met goed ogende special effects. Waarbij de bijzonder lelijk ogende aliens door hun gedrag toch iets heel menselijks krijgen, menselijker dan de mensen die hen op de hielen zitten.
Dat alles in een strakke regie van Neill Blomkamp, blijkbaar een protegé van Peter Jackson. Blomkamp heeft ondertussen ook Elysium en Chappie (eveneens scifi met een duidelijke boodschap) op zijn credits staan en is zelf afkomstig uit Johannesburg.
Een film die vanuit een origineel standpunt binnen het scifi gegeven ook iets sociopolitiek te vertellen heeft met een thema dat jammer genoeg nog steeds erg actueel is.
Finding out films 