Mont Ventoux

Mont Ventoux, De film

Met film- en jeugdvriend K was het nog eens tijd om naar de film te gaan. Om de paar maanden spreken we af om een film mee te pikken, vaak voorafgegaan door een etentje. Een aangename manier om deze vriendschap, die al ver terug gaat en veel achter de kiezen heeft, te onderhouden
en eens lekker bij te kletsen.

“Mijn vrouw klaagde al dat ik vaker met jou naar de cinema ga dan met haar,” zei K grappend.
“Ja, en die van mij dacht toen ik op facebook postte dat ik een leuk restaurantje zocht te Genk, dat het iets voor haar en mij was,” vulde ik aan. “Nope, dus niet!” lachten we.

Over de inhoud van de verdere gesprekken in de schaduw van de mijnterrils te Genk wijd ik niet verder uit. Dat is pure mannenpraat met af en toe een ernstige noot. Ik wijk natuurlijk weer af, want de film die we zagen ging, toevallig of niet, over oude vriendschap.

Een scenario geschreven door Bert Wagendorp en de Nederlandse Nicole Van Kilsdok, die het ook regisseerde. Ik kende het verhaal al voor de film uitkwam omdat Bert Wagendorp vanuit het scenario de roman distilleerde en dit op een onderhoudende en humorvolle manier deed. Een roman na het scenario, dat voor de film een hit werd. Kan je er nog aan uit? Nu goed, vaak gaat het andersom; heb je eerst de roman en dan beslist iemand om er een scenario van te maken.

Het verhaal gaat over enkele jeugdvrienden die, na elkaar dertig jaar lang uit het oog verloren te zijn, beslissen om de Mont Ventoux opnieuw te beklimmen. Een vriendschap die in het verleden op de proef werd gesteld door een vrouw en een tragische gebeurtenis.

De film en het boek sluiten wel mooi aan, maar waar je in een boek net iets dieper kunt gaan, mis je het wel in deze film. Voor de rest blijft het een mooi en herkenbaar verhaal over vriendschap die tegelijk ook vele (voor)oordelen weet te overstijgen. Herkenbaar in die zin dat iedereen die vrienden heeft wel sommige situaties herkent en dan al zeker voor zij die al ooit deze legende beklommen hebben.

Foto M. Nijs

Niet voor niets deed ik hetzelfde toen ik vorig jaar veertig werd, samen met m’n eveneens jeugdvriend en fietsmaatje Marco. De berg blijft fascineren en na het zien van de film, ook al is het vanuit de kuiten hun standpunt gezien een kutberg, blijft het roepen om nog eens terug te keren.

Maar goed, ik leid wat af van de filmbespreking, de film inspireert al diegenen die geweest zijn en misschien ook diegene die ooit eens terug willen gaan. Van het klauwen naar boven tot het prachtige zicht van de kale berg en het naar adrenaline happende hart wanneer je afdaalt.

Herkenbaarheid is dus een meerwaarde in de film. Met leuke details zoals het personage David, gespeeld door de zalige Wim Opbrouck, die al dan niet kunstmatig (uit angst) zijn hartslag de hoogte injaagt omdat hij ziet dat hij bijna aan de ‘gezonde’ limiet grenst tijdens het klimmen. Iets waar je je als wielerliefhebber soms vragen bij stelt, zulk een meter is goed om in je eigen tempo te blijven maar vanaf het moment dat je toch even die grens over moet kan je het beter afzetten of je wordt horendol van het gebieb en de flikkerende getallen. En zoals moet in een film met de Ventoux zien we ook het dorpje Bedoin. Daar waar je net als de vrienden samen afspreekt, je klaar maakt voor de start en er de grote verhalen deelt op het terras waar ooit Tom Simpson zijn laatste Calvados dronk.

De film neemt je tegelijk in flashbacks weemoedig mee naar het begin van de jaren tachtig, met dito retro fietsen en wollen wielerkledij overladen met goed gekozen songs. Muziek samen met de geluiden van de Provence die soms een eigen soundtrack lijken te vormen.

De acteurs geven het beste van zichzelf en onze Belg Wim Opbrouck speelt de kalme voldane underdog. Personages die je wel meenemen maar uiteindelijk niet echt weten te raken, het is meer een strelen, een zacht inlepelen. De film blijft te netjes en kabbelt daardoor teveel aan de oppervlakte. Waarbij in het boek ook heel duidelijk is wie het hoofdpersonage is, begon ik me midden in de film echt wel vragen te stellen over wie het nu eigenlijk echt gaat. Ook de verrassing op het einde is minder aangrijpend dan in het boek. Er is te weinig spanningsopbouw om echt mee te kunnen gaan, waardoor je soms het gevoel krijgt: nu mag er iets gaan gebeuren. Los van dat vertelt de film op een gedegen visuele manier het verhaal, komt het heel charmant over en laat je met een goed gevoel achter. Samen met een gevoel van ik moet er zeker eens naartoe. Terug, naar die o zo schone over geprezen kutberg.