Doctor Foster

“Love without trust is a river without water”

Zo vertelt het labeltje van m’n Yogi Tea me. De rust die ik nu even opzoek en deze quote geven zin om ook iets te vertellen over Doctor Foster, een BBC dramareeks die recent op Netflix verscheen.

De eerste aflevering begint met Dokter Gemma Foster die eerst nog even met haar man passioneel de kijker in een juiste stemming brengt waarna we haar zien op haar artsenpraktijk , een groepspraktijk die ze zelfzeker leidt. Alles lijkt rozengeur en maneschijn, tot ze een blonde haar op de jas van haar man ontdekt. Het blijft door haar hoofd spoken en al snel vormen alle blonde vrouwen in haar omgeving een dreiging. Ze zal en moet de waarheid ontdekken, maar hoe meer ze op onderzoek gaat hoe meer ze ontdekt dat zij eigenlijk niets van haar man weet, en anderen veel meer dan zij zelf dacht. Over een serieuze blinde vlek in de relatie gesproken, deze kan tellen.

Dr. Foster ademt de sfeer van een thrillerreeks.

Elke aflevering ontdekt ze net iets meer. Eerst als een mysteriethriller, om vervolgens als een actiethriller die tot een gewelddadige explosie kan leiden door te zinderen om tot slot naar puur drama over te gaan. Toch blijft voor mij alles zeer realistisch.

Het blijft eng omdat het net zo echt verteld wordt. Deze scenarist, Mike Bartlett, lijkt het echt beleefd te hebben of alvast heel goed geluisterd te hebben naar de verhalen van bedrogen vrouwen. Het gevoel van wanhoop, het zoeken naar enig houvast om dan tot de realiteit te komen en beslissingen te nemen die de rest van je leven zullen markeren worden zeer sterk beschreven. Je kan je nog vragen gaan stellen of dat je zelf zolang zou wachten om je partner te confronteren en op dezelfde manier als haar zou handelen, of zoals hem, hij die blijft ontkennen. Nog nooit zag ik een serie die gaat over een affaire in zulke mate dicht op de huid kleven. Het relationele wordt je als een pure thriller getoond, ook al ontploffen er geen bommen of wordt niemand vermoord, je blijft door de onderlinge spanningen op het puntje van je zetel zitten.

Actrice Suranna Jones speelt overtuigend de rol van Doctor Gemma Foster.

Visueel is het netjes BBC style gefilmd, realistisch met vele details zonder teveel poespas. Het acteren van het hoofdpersonage, gebracht door Suranna Jones, is zodanig overtuigend dat je alles meevoelt. Je ervaart hoe pijnlijk het is. Prachtig gespeeld, zij geeft dit verhaal een absolute meerwaarde – ook al komt zo door haar handelen soms koud en onsympathiek over. De serie blijft consequent alles belichten vanuit haar standpunt en vergat niet de andere personages ook een ziel te geven waardoor je door de hypocriete omgeving en de man ook ergens begrip voelt voor hun daden.

Kijken en zwijgen of kijken en praten?

Voor mij was dit soap van een hoog niveau. Het verhaal, de emoties, de personages alles vloeit zodanig in elkaar dat je wil blijven verder kijken. Een reeks om te bingewatchen of aflevering per aflevering slikt om na elke episode met je partner lekker in discussie te gaan. Aan jou de keuze natuurlijk. Kijken en zwijgen of kijken en praten of geen van beiden. Ik adviseer alvast om te praten, wie weet kom je nog iets te weten van elkaar…

Een tweede seizoen is ondertussen gestart. Maar ik heb het niet zo heb op het uitmelken van succes, op enkele uitzonderingen na natuurlijk. Ik vond dit seizoen beresterk en zoals het eindigde mag het ook blijven voor me.