Ik keek ernaar met het gezin. Ik keek ernaar omdat ik de mooie roman van John Green gelezen had. Ik keek ernaar omdat ik wilde kunnen huilen.
Huilen vind ik moeilijk, maar als ik me laat gaan – en dat gaat beter in een fictief verhaal- dan lukt het wel. Ik was verward en voelde me melancholisch door het overlijden van mijn grootmoeder, een dame die ik pas twee jaar geleden leerde kennen. Een ander verhaal.
Dit verhaal is mooi, teder, hard en met humor. Humor die wel in het boek meer aanwezig is, omdat het omgaan met kanker er nu eenmaal mooier in kan worden omschreven. In de film ligt de nadruk soms net iets teveel op de romantiek, zeker bij de passages in Amsterdam. Amsterdam een romantische stad? Een oude stad, dat wel en oud wordt vaak geassocieerd met melancholisch, nostalgisch en romantisch tegelijk. Ja dus.
We volgen Hazel die kanker heeft en op een praatgroep, waar ze tegen haar zin naartoe moet, de flamboyante Gus ontmoet. En het klikt, al is het niet meteen van harte. Zij sloft steeds met een zuurstoffles rond en hij met een sigaret in de mond, als metafoor. Hij steekt ze niet aan om te laten zien dat hij de macht heeft over die keuze. De twee karakters leren elkaar beter kennen en zo ook hun dromen. Hazel wil weten voor ze sterft van de schrijver van haar favoriete boek, ‘An Imperial Affliction’, hoe het verhaal verder zal gaan. Dit omdat het volgens haar geniaal geschreven is, maar tegelijk zo abrupt eindigt. Die schrijver, Peter van Houtem, woont in Amsterdam. Gus en haar ouders zullen er, ondanks haar ziekte, alles aan doen zodat ze hem kan ontmoeten en hem zelf de vraag kan stellen. Dit avontuur wordt gespekt met enkele zware obstakels en een wending die je kippenvel geeft.
Het is traditioneel in beeldvoering en klassiek verteld, maar goed. Het acteren is sterk, je ziet er twee jonge acteurs, Shailene Woodley en Ansel Elgort samen ook te zien in de Divergent reeks, gerugsteund door rotten in het vak zoals Laura Dern en Sam Trammel (de wisselaar in True Blood).
De soundtrack neemt je op tijd mee en de montage is vlot. Zonder dat je het doorhebt zit je meer dan twee uur te volgen in het verhaal van deze jonge mensen en de manier waarop zij met kanker omgaan. Mooi. Vooral de scène in het Anne Frank huis, parallel met de geluiden uit het huis die mee haar innerlijke wereld versteken is sterk.
Een tranentrekker die ik nu even bewust opzocht, maar eentje met een eerder luchtige toon, omdat het vooral gaat over de kracht waarmee zij omgaan met hun ziekte en durven leven. Ook al is dat leven, in sommige omstandigheden, slechts een kleine oneindigheid.
Finding out films 