Baby Driver

De coolste popcorn film van het jaar!

Wat een knappe soundtrack en swag acting. Een verjaardagscadeautje voor me in deze wat saaie filmzomer.

De invloeden van Tarantino zijn duidelijk, maar deze regisseur, Edgar Wright, geeft er duidelijk zijn eigen muzikale draai aan. Hij is bekend van films als “Shaun of the dead” en “Hot Fuzz” en neemt wat mij betreft het beste van zijn filmervaringen mee: guitige humor, genrespelletjes en goede muziek, nu aangevuld met een strakke (muzikale) regie en dito script.

Catch me if you can
Het begint met een verbluffende achtervolging gedreven door het catchy nummer: Belbuttoms – The John Spencer Blues Explosion. Baby wacht tot de overvallers terug zijn. Hij lijkt een gevoelloze jonge kerel te zijn met stalen zenuwen, totdat niemand kijkt; hij de songs lipsynct en luchtgitaar begint te spelen vanachter zijn stuur. Hij doet deze jobs omdat hij een schuld heeft te vereffenen bij  meestercrimineel Doc, gespeeld door de ondertussen in ongenade gevallen acteur “Kevin Spacey”. In zijn dienst rijdt hij een bende criminelen rond van de éne overval naar de andere. Wanneer zijn schuld bijna is afgelost leert hij het koffiemeisje, Deborah, kennen. Er is iets tussen hen, zoals hun gezamenlijke interesse in muziek en de wens om weg te rijden van alles en iedereen. Maar of dat zomaar lukt is een andere vraag.

Hier heeft Edgar Wright ook als scenarist duidelijk zijn tijd genomen. Niet alleen om zijn natte droom van combinatie muziek en autoachtervolgingen waar te maken, maar het ook schijnbaar voorspelbare verhaal intelligent in elkaar te steken. Minder duister dan Drive en minder bloediger dan een Tarantino, maar wel eens zo cult wat mij betreft.
Het is net geen musical en veel meer dan een versneden videoclip. Onopvallend wals je van de éne scène naar de andere zonder je belachelijk te voelen of te ergeren aan een overdosis blingbling.

Het spel
Dat de acteurs en de (auto)choreografieën daarin een belangrijke rol spelen valt niet te ontkennen. De onschuldig ogende Deborah, gespeeld door Lily James en de bad ass chick, Darling, neergezet door de meer dan appetijtelijke Mexicaanse Eliza Gonzalés, zijn eyeteasers die van zich weten af te bijten. Zij worden bijgestaan door een overtuigende Jamie Fox en de verrassende partner in crime van Darling, Buddy (verwijzend naar een soort Bonny and Clyde). Buddy wordt gespeeld door acteur Jon Hamm wiens “stijl” verdacht lijkt op die van onze Sean Dhondt. Hoofdrolspeler is Ansel Elgort, de acteur die we kennen als het wat platte broertje van “Tris” in de divergent reeks. Hier is hij niet saai, hier is hij een jongeman met heel wat Swag.

Go for it!
Muziek en beeld (met puike art direction) maken het uiteindelijk op een klassieke en strak geregisseerde manier af. Kleur, goesting, zin en onzin zitten samen in een cocktail die lekker bij de zomer smaakt.

Als je van dit soort films houdt, zeker gaan kijken en daarna, net als ik, de LP kopen.