Turist

Wat als?

Wat als er een lawine op je dreigt af te komen en je als man wegloopt van je gezin, terwijl de moeder krampachtig haar kinderen probeert te redden?

In deze eerder filosofische en psychologische film, die soms zelfs doet denken aan een lichtvoetige Bergman, laat de regisseur je samen met de personages naar antwoorden zoeken.

Ik kon er best van genieten. De humor, de dialogen die er moeten zijn en er niet zijn, de pijnlijke stiltes en het vele geruis, dat éénmaal na het lawinegevaar oorverdovend luid lijkt te schreeuwen, maken dat een eerder trage film boeiend blijft om te volgen.

De man
Het thema laat je nadenken. Wat als je als “man” faalt en enkel op overlevingsinstinct afgaat? Het ergste in dit verhaal is dat de man eerst alles negeert en anders “interpreteert” tot grote ergernis van zijn vrouw. Net als een lawine, brokkelt ook alles af in het gezin tot de man in elkaar stort. Typische gezinswaarden komen zwaar op de helling te staan. De ontmoetingen met enkele leuke nevenpersonages (waaronder Kristofer Hivju, bekend als de baardige Rosmund in GOT), doen hier een schepje bovenop.

Regie
Ruben Östlund maakt er een mooi portret van. Het begint als een soort vakantiefilm met: mooie winterse beelden, het ideale gezinnetje, het “getaffel” voor je de berg op gaat en het trage van de trekkende skiband voor je je helemaal kan laten gaan.
Dag één toont je zo’n typisch moment. Maar net als de dreiging van de lawine hangen er donkere wolken boven het gezin en dat bouwt de regisseur goed op. De reis -en de film- is dan ook in vijf dagen ingedeeld; traag glijdend naar een climax, met een epiloog waar lemmingen jaloers op kunnen zijn. Ook laat hij ruimte over om het einde te interpreteren, heeft hij haar gered? Is zijn mannelijkheid nu hersteld? Of is dit het einde van het gezin zoals wij het nu nog kennen? Of zijn we nu éénmaal kwetsbare neurotische wezens?

Inspirerend
Blijkbaar haalde hij zijn inspiratie om dit scenario te schrijven en te verfilmen uit een YouTube filmpje. Wat mij betreft is deze film inspirerend om er nog wat dieper op in te gaan en het verhaal te vertalen naar een theaterstuk toe. Dat lijkt me met dit materiaal echt te doen en een heel mooie uitdaging.

Het acteren is eerder grappig (mede door de stiltes en de confrontaties), de beelden stijlvol met vaste kaders en het is duidelijk dat de regisseur ervaring heeft met het filmen van skibeelden, nu sober en fotografisch.

De hoofdrolspeler was voor mij uiteindelijk het geluidsdecor, bewust horen we alle geluiden die er maar kunnen zijn in zo’n omgeving, in en rond het hotel. Alles lijkt mee de irritatie uit te vergroten van de vrouw. Ook maakt de regisseur hier heel duidelijk dat al die “lawaaivervuiling” zeker een invloed heeft op onze communicatie, als je dan echt wil praten is er telkens wel iets dat stoort. Gelukkig stoorde deze film mij niet.

Dus
Ben je voor snelle actie verwerkt in een leuke rampenfilm, dan is dit niets voor jou. Wil je tijd nemen om mee in deze “wat als” te porren en je te laten verwennen door een scherpzinnige regie laat je dan zeker lekker wegzakken.