Die zondagavond werd ik verrast in het GDI met een teruggevonden en wat ondergesneeuwd filmpareltje. En zoals de traditie hier voorschrijft voorafgegaan door Polygoon wereldnieuws uit 1963 met onder andere de begrafenis van de politicus Robert Schuman, een wedstrijd voor moddelbouwboten en Neerlands nieuws over de Rotterdamse haven die uitbreidt en daarvoor Duitse duikbootbunkers moet afbreken. Allemaal erg goed uitgelegd door de onsterfelijke stem van Philip Bloemendal.
Kader
Dan de hoofdfilm, ik had een film gevraagd waarin een zangeres zou zitten die ook is gaan acteren. De gastheer vertelde me niet welke hij had opgediept uit de archieven. Het gordijn opende netjes en de film begon met een zeer nostalgisch begin van spelende kinderen aan een meer gefilmd in mooie warme kleuren. Een diepe voice-over stem nam ons mee in het verhaal. Het leek eerst een zeemzoet verhaal te worden over de verloren gegane jeugd tot de stem vertelde over zijn moeder: “I wasn’t the first son to be wrong about his mother.” Waarmee de sfeer omsloeg en we naar het heden keerden, de volwassen kinderen. Even later verschijnt de titel “Prince of Tides”.
Ik meende me niet te herinneren deze film ooit gezien te hebben en ik besefte na het zien van de film dat het zo’n film is waar je rijp moet voor zijn om erin mee te kunnen.
Een film bestaande uit zeven actes op drie spoelen gemonteerd waarvan je de peliculle nog echt gewaar wordt, de afdruk van de chemicaliën op de frames en de scherptediepte van het scherm spatten ervan af, dat maakt deze beleving eens zo uniek, alsof je naar levende materie kijkt en het glad gepolijst digitaal beeld van nu even vergeet.
Ik hou wel van wat kader scheppen over de omstandigheden waarin ik de film beleef, zeker als het anders is dan anders. Het maakt deel uit van de beleving. Maar goed nu over de film zelf, van en met Barbra Streisand die pas later in beeld verschijnt wanneer het eerste plotpoint zich aankondigt.
Jeugdtrauma
Hoofdpersonage Tom, gespeeld door Nick Nolte, moet naar New York van zijn moeder. Zijn zus ligt in het ziekenhuis na een zoveelste zelfmoordpoging en wil wellicht niet haar moeder zien, met haar broer heeft ze een betere band. Hij gaat tegen zijn zin. Voor hij vertrekt heeft hij nog ruzie met zijn vrouw, waarbij hij haar gevoelens en verwarring omtrent hun huwelijk ontwijkt en letterlijk wegvlucht. Alles zit er scheef, zijn relaties, zijn familie en hij lacht het weg als een kleine speelse jongen die veel te verbergen heeft.
In New York ontmoet hij de psychiater van zijn zus dokter Lowenstein, gespeeld door Barbra Streisand. Ze vraagt hem om haar te helpen zijn zus te doorgronden en misschien voor een doorbraak te kunnen zorgen in haar proces, dat kan alleen door meer te weten te komen omdat zij zeer veel afblokt en verborgen houdt. Gecharmeerd door haar gedrevenheid beslist hij om erop in te gaan, maar daarvoor zal hij moeten diepen in zijn herinneringen.
De psychiater en hij leren elkaar beter kennen, ook zij heeft relatieproblemen. Haar man is een beroemde violist, gespeeld door Jeroen Krabbé, een artistiek omhooggevallen ego die geen tijd heeft voor haar of hun zoon. Tom neemt zijn tijd en stilaan groeien ze dichter tot elkaar maar komen ook zijn jeugdtrauma’s naar boven met naar het einde toe het grootste geheim waar hij, zijn zus en moeder mee te kampen hebben.
Waarbij de stilte en het dragen van het geheim moordender is dan uiteindelijk erover te kunnen praten. Na de schokkende onthulling kabbelen we weg in pure romance waarbij het net niet eindigt zoals een typische Hollywoodfilm en het blijft aanleunen bij het realisme van het leven. Die langere epiloog was wel nodig na de schokkende revelatie van Tom.
Licht gewicht
Meer ga ik er niet over vertellen. Je voelt al aan dat het een romantisch drama is waarbij je een schets krijgt over een therapeutisch proces in een klassieke Hollywood stijl. Ondanks het genre en enkele verhalende clichés, waarbij enkele zaken wel erg makkelijk lijken te gaan zoals zijn vlucht uit zijn huwelijk en zijn vrouw die dan ook maar iemand anders heeft, blijft het wel sterk overeind staan. Dat heeft vooral te maken met de spelkwaliteiten en de degelijke verfilming.
Streisand is in het begin echter niet overtuigend als psychiater voor me, ze speelt het teveel, misschien bewust, want later in haar rol zie je haar “vermenselijken”. Terwijl Nick Nolte verrast en alle ruimte krijgt van Barbra om te schitteren en de scènes tussen hen beiden bij momenten echt weten te raken. Een sterke rol dus voor en door Nick. Ook de chemie die er is tussen die twee en zijn jongensachtig personage zorgen ervoor dat wat je voorgeschoteld krijgt nog licht te verteren is.
Wat regie betreft bewijst Streisand haar stiel te kennen, het is in oerdegelijke Hollywood stijl verfilmd: netjes verteld, scherpe dialogen, de tijd genomen om je mee te nemen in beeldvoering, mooie overgangen, prachtig romantisch belicht (DOP Stephan Goldblatt) met muziek die klassiek klinkt en uitstekend aansluit bij de scènes (James Newton Howard). Het verhaal zelf is gebaseerd op de gelijknamige roman van Pat Conroy, die ook mee aan het scenario werkte.
Condensed life
Het is geen film voor jeugdige kijkers denk ik, je moet er klaar voor zijn en het moet ook ergens je genre zijn, want op het einde is het meer een Prince of Tears waarbij je hoopt dat niemand je ziet en je lichtjes vloekt omdat je geen zakdoekje bij hebt.
Het is een erg gecondenseerd leven dat je te zien krijgt, alle saaie stukken eruit en het grote proces van verwerking, ontwikkeling (hij stelt zich meer en meer open, wordt eerlijker) en al wat je maar kan beleven in een relatie zit samengeperst in twee uur film. Of zoals de gastheer E. Barten me zei: “A slice of condensed life”.
Het gaat niet alleen over het verwerken van gevoelens maar tot slot ook over het toelaten van het niet te bereiken gevoel, de onbereikbare liefde die misschien elke man of vrouw eens ervaart en de manier waarop je ermee omgaat, en als je het juist doet je kan doen schitteren in jouw rol van man of vrouw, tenzij dat is wat Hollywood ons wil doen geloven.
Finding out films 