The Crown

Royal short stories

Met respect voor het Britse koningshuis en toch met de nodige scherpte en sensibiliteit geven de makers ons een kijk in een stukje koninklijke geschiedenis. Ik startte de serie begin van de herfst 2019. Ik was het even beu te scrollen tussen het soms wat baldadige aanbod van Netflix hits die niet echt konden overtuigen. Het Brits koningshuis was ook niet meteen iets dat me interesseerde, maar omdat ik al zoveel goeds over de serie had gehoord dacht ik toch eens mijn kans te wagen. Zo werd het al snel de serie voor het slapengaan. En erna nog wat lichts lezen, om te bekomen. Want indruk maakte deze serie wel. De ene aflevering wat meer dan de andere, maar hoe dan ook vaak wisten de makers me te raken. Dit met goed gemaakte short story’s die blinken in juweeltjes van afleveringen.

Een dropje geschiedenis

Seizoen I en II

Met een tas thee in de hand en een dropje honing erin ging seizoen één verbazend vlot naar binnen. Dit seizoen focust zich op de jonge prinses die koningin wordt. De erfenis die ze krijgt van haar vader (Albert, alias King George VI) en oom, die aftrad als koning (King Eduard VIII) omdat hij een liefde had gevonden (Wallis Simpson). Zij was al twee keer gescheiden en hij moest een keuze maken tussen de liefde of de troon. Hertrouwen voor de Anglicaanse kerk mocht namelijk niet zolang de gescheiden echtgenoot nog in leven was.

Daarna zien we welke grote uitdagingen het zijn voor Elisabeth om koningin, zonder echte politieke inmenging, te moeten zijn van een grote natie en de druk dat het met zich meebrengt op de relatie(s). Verder vormen het verlies van haar vader, het conflict met haar oom (de afgetreden koning) en het innerlijk conflict waar haar man Phillip mee worstelt, die grote dromen had en zich nu gedwongen ziet tot een bijrol, een rode draad. Ook de regeerperiode van een naoorlogse Churchill (een heerlijke John Lithgow) komt uitgebreid aan bod, dit vooral te zien in de prachtige aflevering “Act of God” waarin Churchill wel moet toegeven dat het smogprobleem waar Londen mee kampt moet aangepakt worden.

In seizoen 2 leren we Elisabeth kennen als de koningin die steeds meer zeker wordt van haar taak. Enkel het conflict met haar zus, die een relatie moet verbreken met haar geliefde omwille van dezelfde redenen als haar oom, lijkt haar tot wankelen te brengen. Ook het steeds groter wordende vluchtgedrag vaan haar man ondermijnt haar gezag. Deze intriges geven ons vooral een inkijk in de Engelse geschiedenis en dat maakt het voor mij extra interessant. Een aflevering die me bijzonder wist te smaken was deze van de komst van Mrs. Kennedy, hoe ook dit historisch gebeuren plots een zeer menselijk en tragisch kantje krijgt. Ik weet ondertussen meer over het Engelse koningshuis en de geschiedenis van dit bewogen eiland dan over mijn eigen Belgische roots.

Tijd voor een Belgische tegenhanger zou ik zeggen, maar dan vanuit de ogen van een doodgewone familie, gelinkt met onze politieke geschiedenis?!

De reeks wordt mooi gefilmd met hier en daar shots in breedbeeld die de grandeur van dit koningshuis en het land benadrukken. Alles uit de verschillende periodes lijkt te kloppen in decor en aankleding. Het acteren is sterk met in seizoen I en II Claire Foy (Elisabeth) en Mat Smith (Philip) die het pad effenen en het publiek warm maken voor een volgend seizoen.

Seizoen III

Seizoen drie was even aanpassen. Plots zijn het nieuwe acteurs die de hoofdrollen en bijrollen vertolken, ouder en anders. Elisabeth is koeler geworden, zij is de koningin en zal zeer strikt en afgemeten haar rol vervullen, veel woorden heeft zij niet meer nodig. Wat ze zegt is meteen raak. Dit wordt opnieuw met grootsheid gebracht. Nu door Olivia Coleman als Elisabeth. Steractrice die op eender welke uitreiking verbazend ontwapenend blijft. Een Oscar voor The Favourite en nu ook een Golden Globe voor The Crown bevestigen haar status. Philip wordt vertolkt door Tobias Menzies, een Philip die duidelijk cynischer is geworden en plots een ander accent heeft. Met als kers op de taart, Helena Bonham Carter als Prinses Margaret, scherp, dronken en kwetsbaar.

In dit seizoen gaan de makers dieper in op het conflict tussen Elisabeth en haar zus, tussen haar oom en het koningshuis, de innerlijke strijd van Phillip en nu ook de jonge prins Charles, die een meer prominente rol krijgt en je echt wel weet te verbazen met zijn gevoelige natuur. Prachtig neergezet door Josh O’ Conner met een mooie bijrol voor Charles’ zus, het ik-weet-wat-ik-wil karakter, Anna. Gespeeld door de ravissante Erin Doherty.

Met afleveringen waarin Margaret president Johnson weet te overhalen Engeland financieel te steunen (Margaretology), het zeer tragische verhaal van mijndorpje Aberfan, Charles die Welsh leert en Philip die na een ontmoeting met de astronauten terug met zijn voeten op de grond land, maken voor mij dit seizoen tot het sterkste van de reeks. En ja het is misschien net allemaal iets te toevallig zo op die grote geschiedkundige momenten dat zij tot grote inzichten komen, maar het werkt voor mij, dat is creatieve vrijheid die de makers (met Peter Morgan als bedenker) zich mogen permitteren.

Dankzij het acteren, de beelden, de pakkende verhalen, de vele historische linken blijf je in hen geloven en hunker je naar meer.

Reclame?

Is dit reclame voor het koningshuis? Het is bij momenten hard. Zo denk ik dat het zeer confronterend kan overkomen voor leden van het koningshuis (en betrokkenen) zelf, maar het komt tegelijk ook eerlijk over. Het wordt met veel respect getoond, uitgelegd (hoe en waarom men soms tot zulke beslissingen komt) en de leden worden in al hun kwetsbaarheid neergezet. Ja dus.

En toch, het nut van het koningshuis wordt soms in vraag gesteld en al zeker de oubollige tradities -die voorruitgang in gevaar brengen- en tegelijk zie je ook een kritische inkijk in de media zelf, hoe zij (en vooral de opkomende paparazzi) een steeds belangrijkere rol beginnen te spelen; rauwer en gehaaider. Het maakt dat ondanks de vele “spelregels” binnen het hof, het grote vertoon en de “mistakes” hier en daar, zij er allen zeer menselijk uitzien. De makers tonen dat ook zij met zeer universele problemen te maken krijgen. Problemen en conflicten die doordat ze “royals” zijn nu eenmaal vertienvoudigd worden in hun hoedanigheid. En dus tot keiharde confrontaties kunnen leiden.

Geromantiseerd? Ja, natuurlijk, maar misschien minder fel dan we zelf denken.

Het vervolg?

Seizoen vier zal voor mij het meest herkenbaar worden, geschiedkundig dan toch. Mijn kinderjaren. Ik kijk ernaar uit en misschien ook weer niet. Hier zal de relatie Charles en Diana een prominente rol krijgen en de regeerperiode van Thatcher (gespeeld door Gillian Anderson). En we weten allemaal hoe tragisch de relatie Charles en Diana afgelopen is. Als je dan start met kijken weet je dat er een tragedie op komst is. Tja en wat dan nog? Als de afleveringen zo goed gemaakt zijn en het zo sterk gespeeld is als in de vorige seizoenen, dan kan ik alleen maar vol ongeduld wachten op de pareltjes die komen van deze koninklijke serie: “The Crown”.