Sunday Lovers

“Hoe kan ik u gelukkig maken?” vraagt hij aan haar, terwijl ze beiden naakt tegen elkaar staan en elkaar onzeker en teder in de ogen kijken. “Laat me je gewoon aanraken, meer niet en kijk naar me.” Een vrije vertaling uit een ongewone film “Sunday Lovers” of “Les Séducteurs”, een Frans-Italiaanse coproductie waar in één van de scènes Gene Wilder een seksprobleem heeft en geheeld wordt door een vrouw die ook een seksprobleem heeft.

En eindelijk kon ik nog eens een echte film beleven in een filmzaal hier als gast in het GDI. Het is sinds de Corona epidemie geleden dat ik nog een zaal binnenkwam. Wanneer je op voorhand moet reserveren, een mondkapje moet dragen en eerst ondervraagd wordt of je wel gezond bent, dan is de lol er wel af, zelfs voor een liefhebber. Hier was het een privévoorstelling met enkel Egbert als projectionist op veilige afstand.

Episodefilm

Vier eigenaardige kortfilms rond hetzelfde thema, weekendliefjes, worden aan elkaar gezet. Episodefilms zoals men dit soort films noemt en die vooral in de jaren ‘60 en ‘70 populair waren, “omdat je daarvoor nog makkelijker geld kreeg dan voor een langspeelfilm en het een goede oefening was voor jonge regisseurs”, legt Egbert me uit.

Uit dit vierluik dat zich respectievelijk in Londen, Parijs, LA en Rome afspeelt, was het tweede filmpje wel het meest actuele. Een verhaal waarin Lino Ventura een baas speelt van een Frans bedrijf en om een toekomstige zakenpartner te paaien zijn secretaresse, actrice Catherine Salviat, vraagt of ze niet mee wil uit eten met hen in een chique restaurant.

Een MeToo avant la lettre – 40 jaar geleden, want de film is van 1980 – met een sterke vrouw die assertief reageert. Wanneer zij op een gegeven moment het spel meespeelt, zal haar baas moeten kiezen. Zo kleedt zij zich bijvoorbeeld expres uitdagend, in een jurk van zijn vrouw en zegt dat ze het enkel wil dragen als hij eerst zijn vrouw belt. Dat doet hij wat voor de nodige discussie en schaamte zorgt bij hem. Dat terwijl zijn schoonmoeder ook nog rondloopt in zijn appartement en zich afvraagt wat hij daar uitspookt met die jongedame. Hij tracht duidelijk te maken dat het louter en alleen voor een belangrijk etentje is. Maar hoever wil hij gaan? De secretaresse laat zich niet doen en doet over het niemendalletje een dikke bontjas. Hij kijkt afkeurend:

“It makes you look like a street whore.”
“Is that your wife’s coat?”

Hij slikt even, duwt de grap de grond in en maakt zich klaar voor vertrek. Uiteindelijk neemt de baas zijn verantwoordelijkheid en zal hij het opnemen voor haar tegenover de overgeile Amerikaanse zakenpartner (jawel een soort Harvey Weinstein), die lik op stuk krijgt. Dat is het beste verhaal wat mij betreft met enkele subtiele momenten, origineel heet deze episode “La méthode française”, integraal op YouTube te vinden.

Rest er enkel nog momentjes uit de liefdestherapiesessie, waarvan ik in het begin citeerde, van Gene Wilder met de nog jonge Kathleen Quinlan. Het is een poging om op een hoger niveau iets over seksualiteit te vertellen, maar het verzandt door de boeketjesromanstijl waarin de beelden gefilmd zijn en door het acteren dat zich krampachtig trachten te verzoenen met de discosound van die jaren.

Slechte fantasieën

Tot slot nog kort iets over de andere twee films. De eerste (An Englishman’s home)  is een komedie met Roger Moore die -wat dacht je- een verleider speelt en zich voordoet als een kasteelheer, terwijl hij enkel de chauffeur is. Totdat een vriendin (Lynn Redgrave) van de ware eigenaar komt opdagen en ook wil genieten van zijn diensten. Gelukkig is er nog de butler die hem helpt. Een deurenkomedie die pover geacteerd wordt met een verhaal dat ineenzakt na enkele seconden.

De vierde korte film, daarvan zag ik slechts het begin, een oudere man, gespeeld door Ugo Tognazzi een Italiaanse komediant – vindt een oud adresboekje van hem met nummers van exen. Zijn vrouw is een weekend weg. Hij belt hen. De eerste is te lelijk geworden voor hem, bij de tweede die wel nog haar schone charmes heeft is ze te slim geworden voor hem, zij is een psychologe die hem meteen wijst op zijn zwakheden. Dan maar op zoek naar een volgend slachtoffer. Tot daar, de akte stopt bruut, de pellicule is op.

Jammer want ik wilde nog wel zien waar dit toe zou leiden. Dat heb je wel eens voor als je een oude kopie koopt, soms zitten er nog goede 35 mm prints bij, soms erg verkleurd of ontbreken er stukken. Sowieso leek dit laatste deel wel erg vrouwonvriendelijk en wellicht niet meer te maken in tijden als deze.

Dit vierluik speelt met op mannen geïnspireerde seksfantasieën, maar dan zonder de seks en met een zeer slechte muziekscore. Neemt niet weg dat de film mijn avond weer even in het licht zette.

Film blijft een tijdsdocument en moet je zien in de context van een bepaalde periode, dan kan je er nog goed van genieten. En dan heb je nog die andere films, die tijdloos zijn: als het verhaal goed is en al de rest dat erbij hoort klopt. En daar schrijf ik nog het liefst over.