Escape at Dannemora

Gevangen

Je wordt er niet meteen vrolijk van, maar je blijft getriggerd kijken en elke aflevering laat je met een dubbel gevoel achter.

Deze serie roept ook existentiële vragen op. Wat betekent vrij zijn echt? Het gevangenisleven is een hel: zeker als je weet dat je er je hele leven zal moeten slijten. Voor je het weet wens je net als de twee gevangenen Matt en Sweat eruit te ontsnappen. Maar is die buitenwereld wel zo veel meer waard? Niet als je een leven leidt zoals dat van de nevenpersonages. Het gevangenispersoneel dat gevolgd wordt zit net als hen ook gevangen in hun leventje, alleen op een andere manier, ze kunnen nog naar fastfoodketens en kiezen zelf welke verslaving ze al dan niet volgen om erna in bed te crashen.

Het feit dat het traag opgebouwd is en de tijd neemt om een ontsnapping – gebaseerd op de Clinton Correctional Facility escape – uit de doeken te doen met heel menselijke en geloofwaardige personages dwingt je ongemerkt om in hun huid te kruipen, ze blijven plakken zoals men zegt. Waarna je je ongemakkelijk voelt (en dat wil je niet altijd) en daardoor nog snel iets luchtigs zoals “De Slimste Mens ter Wereld” wil zien.

Verrassend sterk

Dit spectaculaire ontsnappingsverhaal wordt complex en sterk verfilmd. In de eerste plaats door de regie van Ben Stiller. Dat verrast me, een komiek van niet altijd even hoogstaande films, die zo’n sterk drama in elkaar zet? Daarvoor mag hij een trapje hoger op de filmladder van me.

De fotografie is koud en filmisch en wordt omhuld, als bij een fijn en edel gerecht, door de juiste keuze in muziek, songs en sfeergeluiden. De scenaristen en makers tonen het gevangenisleven eens op een andere manier: vooral dankzij de karakters die gevolgd worden buiten de muren van de gevangenis, waarna zij binnen die muren naar affectie en bevestiging hunkeren. Daarvan maken de gevangen Matt en Sweat dankbaar gebruik.

De acteurs die hen vertolken zijn elk helden van het witte scherm wat mij betreft. Je hebt een haast onherkenbare Patricia Arquette die Tilly speelt, de dame die een affaire met de twee mannen begint in de “Sweatshop” van de gevangenis, en haar neerzet als een vrouw die alles en iedereen rondom haar, vanuit een slachtofferrol, ongenaakbaar manipuleert. Haar man is een naïeve goedzak met een wel heel kort zicht op alles, ook overtuigend gebracht door Eric Lange (bekend van diverse Tv-series), waarbij klasbak Benicio Del Toro, Hacksaw Matt, samenspeelt met de subliem acterende Paul Dano, zijn jongere kompaan Sweat. De man die al het werk zal doen voor hem en hem zo lang mogelijk op weg helpt.

Ontsnappen

De scènes zijn goed opgebouwd. Je ziet aan de kleine dingen wat er niet gezegd wordt maar wat er in hun hoofd afspeelt. Je hebt lange close-ups, een kleine glimlach, een blik of wanneer Matt zijn einde voelt naderen en de camera bij hem blijft in een caravan vlakbij de snelweg en hij er zijn laatste tekening maakt, van een paard, een paard dat hem ooit verlaten had.

Minpuntje voor mij is misschien wel aflevering 6 waarbij het sterk begint en je een politieman volgt die zijn werk correct doet en een liefhebbende man blijkt te zijn. Allemaal heel menselijk, maar ook dreigend, je weet dat het slecht gaat aflopen. Tot de man enkele jongeren een auto ziet stelen en genadeloos wordt afgemaakt. Diegene die betrokken was blijkt Sweat te zijn. Na die scène zien we ook nog het verhaal van Matt en Tilly. Deze aflevering is één grote flashback waarin je de personages en hun verleden beter leert kennen, opnieuw sterk gefilmd, maar overbodig voor mij. Je hoeft niet het verleden te kennen om te weten wie ze zijn, je kan het tonen door hoe ze zich in de gevangenis gedragen en hoe ze zich gedragen tijdens de ontsnapping.

Maar goed het was een miniserie van in totaal zeven afleveringen die op canvas kwam en ik uitgesteld zag. Avondlijke (ont)spanning tijdens lockdown nachten. Kijkend naar een serie over mensen die gevangen zitten. Lekker deprimerend, als een gerecht dat er goed uitziet als het uit de oven komt, maar een wel erg bittere nasmaak heeft.