Mijn zoon zit vanaf dit jaar op kot in Leuven en deze woensdag besloot ik om samen met hem naar de nieuwe James Bond te gaan in de Kinepolis. Hij keek er zelf ook naar uit, de film werd door corona en de vele lockdowns al enkele keren uitgesteld maar beleeft nu toch zijn grootse release. Een James Bond-film is altijd een avond gegarandeerd vol van spanning, emotie en nostalgie – de traditionele gadgets, Bond-girls en exotische locaties die je al kent sinds je jeugd.
Wat me alvast opviel was dat plots alles weer kon in de zaal. De zaal zat zo goed als vol, we zaten met zijn allen lekker dicht naast elkaar, geen mondmaskers meer en kuchen in het donker alsof Covid19 tot het verleden hoort. Dan waren er nog enkelen die deze Bond-avond echt vierden en in galakledij de zaal binnenkwamen: mannen in smoking en vrouwen in strakke stijlvolle jurken met open cleavage. In cosplay naar de film, dat had ik ook nog willen doen met dan in mijn binnenzak een Walter PPK voor als iemand in mijn gezicht kucht. Grapje hé. Laat maar komen, ik ben nergens bang voor…
Prequel
Maar hoe begin je aan een review over een film waar nu al zoveel over verteld werd met zo’n iconisch personage? Gewoon zoals bij elke film, gelinkt nu wel met de voorgaande films van en met Daniel Craig.
De Bond-films met Craig zijn een soort update van het Bond personage. In Casino Royal keer je samen met hem terug naar het oorspronkelijke werk van Ian Fleming, zijn eerste roman en ook zijn eerste grote opdracht. Het lijkt op een prequel en de films daarna op een reboot van de oude Bond-films. De dood van zijn geliefde op het einde zorgt voor een queeste die doorloopt in alle volgende films. We leren er iets meer over zijn verleden en ontdekken ook de supergeheime organisatie achter dit alles, Spectre. Allemaal verhaalelementen (buiten die van zijn privéleven, zie Skyfall) die al aanwezig waren in vorige films.
Met Daniel Craig kregen die verhalen wel een nieuwe invulling en het personage een pak meer emoties. Een Bond die bijna op instorten staat, huilt om zijn verlies en op de knieën gaat voor de schurk, hij is een kwetsbare geheim agent en die diepgang vind je voor het eerst terug in Daniels creatie van Bond. De enigen die dit benaderden waren volgens mij George Lazenby (op het einde van On Her Majesty’s Secret Service) en later Timothy Dalton. Sean Connery de staalharde eerste Bond blijft iconisch natuurlijk, maar dat had ook met de tijdgeest te maken, zoals ook alle andere Bond-figuren erdoor werden beïnvloed. Over feminisme in Bond-films bestaat trouwens een interessant boek: Shaken & Stirred: The Feminism of James Bond.
No Time To Die, stirred
Let op verhaalmatig geef ik hier al wat dingen prijs.
Deze Bond is duidelijk shaken maar ook stirred. Het begint met de traditionele opening van het vizier en het loopje van Bond, nu schiet hij maar komt er geen bloed. We verdwijnen meteen daarna naar een met sneeuw bedekt landschap en gaan terug in de tijd, een flashback van Bond-girl “Madeleine” als kind. Vervolgens keren we terug naar het nu, waar Bond zijn pensioen in Italië viert met Madeleine, maar eerst nog zijn verleden trauma (zijn geliefde uit Casino Royal, Vesper Lynd) moet loslaten. Hij bezoekt er haar graf. Plots breekt de hel los en verdenkt hij Madeleine dat zij hem verraden heeft. Op sommige momenten doet Daniel Craig me denken aan Steve McQueen, zeker in de achtervolgingsscènes met de Aston Martin, blik gefocust en tough as hell. Hij schudt de achtervolgers af en dropt Madeleine aan het station.
Opnieuw maken we een tijdsprong en zijn we jaren verder. Bond leeft alleen en teruggetrokken in Jamaica, tot zijn vriend Felix Leiter opduikt en zijn hulp nodig heeft. Wanneer Felix om het leven komt (die ook al in Licence to Kill half door een haai werd verorberd) gaat Bond dieper op de zaak in en ontdekt een gengemanipuleerd virus….
Opvallend (Spoilers!)
Opvallend is dat er nu gespeeld wordt met enkele nieuwe personages: de sidekick van Leiter, Paloma, is de ravissante Cubaanse actrice Ana de Armas (en misschien MI6 nieuwe CIA contact?) en is er een nieuwe 007, Nomi, met Lashana Lynch die als een bad ass secret agent haar mannetje weet te staan. Verrassend, net als het terugkeren van één en dezelfde Bond-girl, Léa Seydoux, die geheimen heeft waardoor James Bond een ultiem offer zal maken. Gewaagde keuzes door de producers. Iets waar ik als fan niet goed van was, moest ik kwaad zijn op de makers en Daniel Craig? Even wel, klote… want hoe moet het nu verder? Wil ik dat nog wel zien?
Visueel spektakelorkest
Nu goed, de film zelf werd op een klassieke manier gefilmd met in de regiestoel een verdienstelijke Cary Joji Fukunaga: mooie grootste establishing shots op prachtige locaties (wie wil er nu niet naar Matera vliegen, het oude Italiaanse stadje in de bergen), spectaculaire stunts, snelle voertuigen waarbij ook de oude Aston Martin DB5 opnieuw verschijnt en op het lijf plakkende close ups. Een mooie beeldrijm zie je wanneer James in een koker terechtkomt van het gebouw van Safin en zich vliegensvlug omdraait en schiet. Het beeld en de beweging van Bond zijn een directe verwijzing naar de zo bekende titelsequentie. Maar geen naakte Bond-girls meer, geen messing around, weinig humor en een Bond die heel de tijd lijkt in te storten tot hij op het einde weer helemaal zijn rauwe zelf is, voor even toch. Ook mis ik wat die “je ne sais qoui”, die elegantie van de vorige Bond-films geregisseerd door Sam Mendes met de fotografie van Roger Deakins.
Wat acteren betreft gaan de acteurs all the way, enkel de superschurk Safin, gespeeld door Rami Malek en de verstrooide geniale professor Valdo, Davik Dencik, komen over the top over. Waarbij het stereotype van de professor nog zorgt voor een glimlach, val je eerder teleurgesteld achterover door de schurk. Less is more zou ik in dit geval zeggen. Jammer is ook het einde van Blofeld, gebracht door Christoph Waltz, zo’n prachtacteur die ze net niet sterk genoeg maakten als vijand, waarom? Hij was te gemakkelijk te verslaan in Spectre en kreeg nu een nog simpeler exit.
Tot slot zit het muzikaal goed in elkaar. Hans Zimmer begeleidt ons naadloos van de ene scène naar de andere en maakt samen met James Bond een mooie link naar “We have all the time in the world”, een liedje van Louis Armstrong dat ook gebruikt werd in het onderschatte On Her Majesty’ Secret Service, ook al met Blofeld in beeld en een vrouw die het hart van Bond steelt.
Link met het nu
Deze vijfde (en 25ste) langste en laatste uit de reeks met Daniel Craig maakt de cirkel wel rond. Het is niet te missen als je van een stevige portie spanning houdt die aanleunt bij een echte thriller, zeker met de scènes waar James Bond, Madeleine en haar dochter op de vlucht zijn in de Noorse natuur – nagelbijtend en hard.
En of de makers profetisch zijn? Een beetje wel lijkt me. Het verhaal, geschreven voor de Covid-19 pandemie, komt wel akelig dichtbij. Hier wordt de wereld bedreigd door een virus!? Weliswaar genetisch gemanipuleerd waarbij de schurk zelf kan bepalen wie er sterft en welke bloedlijn hij al dan niet kan uitmoorden. In de eindspeech verwijst de bad guy ook nog eens naar zijn opzet: mensen willen volgen, willen geleid worden en enkelen mogen voor God spelen… Fictie?
Finding out films 