Ook al is de film zeemzoet toch weet deze me nog te fascineren. Nu zag ik hem op een verloren winteravond voor de tweede maal, een DVD die ik kocht in 2008. Wat opvalt in deze versie is de slechte vertaling naar het Nederlands. Dan maar gewoon op Engelse taal zonder ondertitels.
Het verhaal speelt zich af in een landelijk stadje waar een vrouw samen met haar dochter op de vlucht is voor haar gewelddadige vriend en een veilig onderkomen zoekt bij Einar, de vader van wijlen haar man en dus verbitterde schoonvader. Een hartelijk welkom is het niet. Totdat duidelijker blijkt dat haar dochter een kleindochter is van Einar en niet alles zo zwart-wit is als het blijkt. En ja, soms mag zeemzoet wel eens.
Eenvoudig en toch gelaagd
Regisseur van deze prent is Lasse Hallström (My live as a dog, Chocolat, The cider house rules…) met topacteurs Robert Redford ‘Einar’ en de onverwoestbare Morgan Freeman, als Einar’s levensvriend die zeer slecht te been is en onder diens zorgen valt. Als jonge moeder, Jean, op zoek naar rust zien we ‘la Lopez‘ die, ondanks haar glamour en roem, geloofwaardig de aan lager wal geraakte ‘waitress’ weet neer te zetten,
Waarom werkt deze prent? De beelden van de ranch en het wat afgelegen stadje spreken voor zich en nemen je mee in een soort plattelandsromantiek waar je kan wegdromen. Het verhaal is schijnbaar simpel en rechtlijnig, we gaan makkelijk mee van a tot z en de karakters ondergaan allen een persoonlijke evolutie. Bovenal wordt dit gebracht door rotten in het vak.
Bart the Bear
Wat het een echte meerwaarde geeft is de diepgang en de tijd die de regisseur neemt om die dit te vertellen, zonder overbodige dialogen, schaars en tot de essentie gebruikt, vaak zegt de stilte meer. Rode draad is een beer, in het echt Bart the Bear: de beer valt aan, wordt gevangen genomen, komt vrij, valt nog eens aan en ontsnapt. Ondertussen leren we de hoofdpersonages kennen, hun onderliggende (vaak innerlijke) conflicten en ontdekken dat alles draait om één belangrijk thema in het leven.
Ontroerend
Elke scène draait op de één of andere manier om vergeving, subtiel en symbolisch (de beer). Zodanig verteld dat het je ontroert. Zonder al te grote dramatiek weet de regisseur het evenwicht te bewaren tussen ethos en pathos. Alle personages zijn op de één of andere manier immobiel (Einer en Jean; emotioneel / fysiek; Mitch door de beer). Het zal de stap zijn naar vergeving die hen uit die immobiliteit helpt. Enkel het agressieve vriendje van Jean zal niet tot inkeer komen, zij heeft uiteindelijk niet hem te vergeven, maar wel zichzelf en zal enkel zo verder kunnen met haar leven.
De relatie tussen kleindochter en opa Einar is dan ook een mooi voorbeeld van hoe een kind tussen dat alles zorgt voor de nodige duidelijkheid, een kinderhart liegt niet en zet de volwassenen hun wereld dan ook vaak op z’n kop. Als je van zulke romantiek houdt, kan ik alleen maar zeggen, een mooi warm zeemzoet verhaal voor tijdens een koude kerstavond.
Finding out films 