Heal

Al klikkend door het Amazon prime video menu en ziek in de zetel (geveld door het zo populaire virus) leek het me niet slecht een documentaire over gezondheid te bekijken. Maar iets positiefs dan, en dat beloofde deze titel wel. Zolang ik mijn aandacht er maar bij kon houden. Gelukkig was er de afstandsbediening. Je zet het ding op pauze en draait je even om, weg van de wereld. Op zoek naar rust en heling?

In de documentaire “Heal” (uit 2017, voor C-19 onze omgeving teisterde) wordt duidelijk aangegeven dat we zelf een groot helingsvermogen hebben. Dat chirurgie en dokters belang hebben bij acute dingen, maar we voor chronische zaken echt wel de sleutel in eigen handen hebben.

Dit wordt niet alleen door alternatieve helers toegelicht (met onder andere Deepack Chopra), maar ook door wetenschappers, die op een holistische manier naar de mens te kijken, vanuit hun specialisatie: een stamcel bioloog, een neuroloog, een chemicus etc.

Veel hangt af van stressfactoren en de omgeving waarin we ons begeven. Hoe we deze zien en ervaren (bewust en onbewust). Waarbij onze eigen bril, positief of negatief ingesteld, voor een groot stuk bepaalt hoe we ons voelen en hoe snel we al dan niet herstellen. Indien we de symptomen blijven onderdrukken en blind doorgaan, zullen deze zich cumuleren en andere wegen (zwakke plekken) zoeken om ons uiteindelijk duidelijk te maken dat er werk aan de winkel is.

Is de externe omgeving toxisch en je kan die zelf niet ompolen of veranderen (omdat het vaak ook ergens oude zaken bij jezelf triggert), dien je de omgeving te verlaten en zoek je een gezondere omgeving.

Is het echter een intern patroon dat zich negatief manifesteert op moeilijke momenten, kijk dan naar wat het triggert, wat vormt de dieperliggende oorzaak? Vaak komt het uit de eerste vijf levensjaren. Hun advies: confronteer je ermee, aanvaard het, laat los (door vergeving) en ga verder; met een nieuwere gezondere kijk op jezelf en je omgeving.

In de film geeft maakster Kelly Noonan aan dat meditatie en visualisatie helpen om te helen. Meditatie (of connectie met iets rustgevends – wandelen in de natuur bijvoorbeeld) om tot rust te komen, uit die flight or fight modus te geraken en het gebruik van visualisatie om je herstel te reconstrueren (beeld van het ziektebeeld naar het goede genezingsbeeld transponeren) en daarbij dankbaar zijn voor het genezingsproces.

Allemaal heel wat mooi advies.

Deze documentaire is klassiek gemaakt met testimonials en talking heads van ervaringsdeskundigen en experts uit diverse gebieden met als rode draad een persoon die enkele van die alternatieven probeert op zoek naar genezing. Het werkt, de docu vertelt wat vertelt moet worden zonder er hoogdravend over te doen.

“Focus on life, focus on something that brings you joy, focus on love, focus on loved ones and spend every day doing things that make you feel good.”

Citaat van Anita Moorjani, auteur en zelf genezen van kanker.

Het is wel soms wat moeilijk te vatten, omdat er verschillende mensen getuigen over hun heling van een ernstige kanker en je weet dat dit niet altijd lukt. Dat kan pijnlijk zijn. En ik vroeg me op een gegeven moment af: is dit weer een verhaal waarin mensen zichzelf en de ander willen overtuigen dat we alles kunnen controleren, ook ons eigen genezingsproces?

Of toch voor een deel. Als we met wat meer respect omgaan met onze omgeving en onszelf. En net die controle durven loslaten?

De makers laten gelukkig ook een persoon aan het woord die chemo heeft gehad en het combineerde met andere therapieën, aanvullend. Dat toont de zoektocht naar een evenwicht, tussen die ingeburgerde methodes en de vele alternatieven. Ook is er het rode draad personage, Eva Lee, met een ernstige huidziekte waarbij je als kijker wil weten: zal ze genezen? Hier krijg je uiteindelijk een onverwacht antwoord op. Er is niet altijd een kant-en-klare oplossing. Je merkt wel dat ze duidelijk emotioneel nog met blokkades zit wanneer ze zich laat behandelen door een alternatieve dame die aan EFT of tapping doet. Ze wil zich openstellen, maar heeft het er nog moeilijk mee. Het zit diep bij haar en ze heeft zelf nog een lange weg te gaan. Dat is althans wat de maakster van de film je wil doen geloven.

Verder is het netjes gefilmd met af en toe wat beelden die er dubbelop zitten, de clichés van de stranden met de oneindige horizon, de zonsondergang, slow motion van gelukkige mensen langs de kustlijn etc. Maar het draagt wel een hoopvolle boodschap. En dat mag in deze tijden.

“We live in a world of infinitive possibilities. Choose and focus on the possibilities that you want, don’t get sucked into the fear of what we don’t want. We have the power to heal.”

Zo besluit de voice-over van Kelly Noonan.

Na de film voelde ik me al een stukje beter.