Clark

Een goed gemaakte Zweedse miniserie gebaseerd op een echt personage. Clark Olofsson. Een boef waaraan we het Stockholm syndroom te danken hebben.

Hij doet me in deze Netflix-serie wat denken aan Alex uit A Clockwork Orange, maar dan vrouwvriendelijker. Een deugniet en hopeloos geval dat tegen het systeem blijft schoppen, niet omdat hij een idealist is, maar omdat hij er gewoon plezier in beleeft. Acteur Bill Skarsgård, de acteur die we kennen uit de geüpdatete filmreeks It, zet hem met zijn jongensachtige charme knap neer.

Let the party begin

Enkele afleveringen die ik er graag uitlicht:

In aflevering 2 zien we hoe hij een jeugdvriend, die aan het liften is, de criminaliteit mee insleurt wanneer hij beslist de beruchte Reeperbahn in Hamburg te bezoeken om na het verbrassen van al zijn geld, even bij te tanken door een bank te overvallen. Tegelijk start hij, onder invloed van zijn vriendinnetje die een activiste is, een burgerrechtenbeweging voor gevangenen. De nodige seks en drugs komen aan bod en zijn duidelijk een rode draad in de rest van de serie.

Aflevering 3 heeft toepasselijk de titel: “ze zien me als een kruising tussen Pipi Langkous en Al Capone”. En zo wordt hij ook geportretteerd. Deze keer start hij vanuit Beiroet een handel in appelsienen, alleen zit er meer in dan appelsiensap. 

Aflevering 4 steekt de kroon, daar zien we hoe een kennis van hem een bank overvalt in Stockholm: beter bekend als de Norrmalmstorg overval.  Het is de bankovervaller (en tevens fan van hem) die aan de politie doorgeeft, dat hij enkel met Clark Olofsson wil onderhandelen. De instanties stemmen dik tegen hun zin in en halen hem op uit de gevangenis. Clark kan veilig de bank binnen en bedenkt een plan om er zo goed mogelijk van af te komen.
 

In de bank gaat het van leuk, naar kwaad en erger. Dat de gijzelaars meer sympathie hebben voor de overvaller dan voor de politie wordt uiteindelijk als het Stockholm syndroom omschreven. Omdat ze in een breekbare situatie toch voor een zogenaamde veiligheid kiezen die de overvallers (Clark) beloven en de politie schijnbaar driester tekeer gaat dan de overvallers zelf. Dat terwijl Clark de pleaser zelve is en geen kans onbenut laat om een mooie dame te verleiden.

De rock-‘n-roll zit hem in zijn zelfzuchtige je m’en fous gedrag. Doordat hij koudweg alle regels aan zijn laars lapt, zelfs op de manier waarop hij een bank overvalt – zonder masker, zeer opvallend en met een brede glimlach naar een knappe medewerkster achter de balie – krijgt hij een zekere graad van sympathie. Die swung maakte hem dan ook al snel tot een graag geziene beroemdheid. En ach, laten we eerlijk zijn, zou het soms niet wat beter zijn als de zaken wat losser zouden kunnen in plaats van zo up-tight, gecontroleerd en geïnspecteerd door één of andere zuurpruim? Zonder de criminaliteit natuurlijk.

“Het leven zit vol teleurstellingen, dus verman jezelf en regel het gewoon”, zei zijn aan alcohol verslaafde vader en Clark voegde er zelf aan toe: “en probeer er iets leuks van te maken.”

Dat zie je doorheen de serie, die luchtig blijft, met toch een ernstige knipoog: de man kon niet anders, hij vluchtte van zijn verleden, maar werd er telkens door ingehaald. In zwart-wit zien we flashbacks uit zijn bewogen jeugd met dronken ouders, een moeder in een slachtofferrol en een ultra gewelddadige vader. 

De onrust, waardoor hij zich heel zijn leven in de problemen werkt, blijft hem kwellen en zo belandt hij van de ene celstraf in de andere. In de voorlaatste aflevering zie je dat hij echt wel over de schreef gaat en voor een lange tijd in de cel moet.

De zesde en laatste aflevering speelt zich af in de jaren tachtig en de kleuren en sfeer zitten helemaal goed. Hij is ouder en dikker geworden na ettelijke jaren cel, getrouwd met een Belgische vrouw – goed gespeeld door de Belgische actrice Sofie Hoflack – gaat er wonen en wordt nu echt vader. Maar een oude vos verliest niet zijn streken…

De regie is in handen van Jonas Åkerlund, hij is vooral bekend als regisseur van videoclips en regisseerde onder andere Ray of Light van Madonna. Åkerlund brengt het er zeer goed vanaf: visueel swingend, sterk geacteerd, ook door de vele bijrollen en afgewerkt in een vlotte montage van telkens een uur per aflevering.

Bitterzoet met een goede saus over

Leuk, kleurrijk en soms wat bitter. Wat tijdsperiode betreft, houdt men rekening met alle details, waardoor je mee tript op drie decennia door het verleden. De makers schetsen een geromantiseerd beeld van een crimineel met een zwak voor vrouwen in een vermakelijk gangsterepos.