The Visit

The Visit is een psychologische horror geregisseerd door M. Night Shyamalan. De maker van The Sixth Sense is (eindelijk) weer in betere doen.

Een verhaal over twee kleinkinderen die voor het eerst hun grootouders ontmoeten omdat de mamma al meer dan 15 jaar geen contact meer met hen had. De grootouders drongen erop aan hun kleinkinderen toch eens te zien. Broer (13) en zus (15) gaan zelf, want mamma gaat op reis met haar nieuwe vriendje.

Ze komen aan in een afgelegen dorpje waar -oh hoe kan het ook anders- geen gsm verbinding is. Gelukkig worden ze warm verwelkomd door hun oma en opa. Alleen, doen oude mensen echt zo raar?

Kleindochter Becca filmt het allemaal. Zij neemt haar regie serieus en dit zorgt soms voor leuke scènes tussen haar en haar broertje. Haar dertienjarig broertje Tyler helpt haar tijdens de opnames en zij ‘speelt’ de regisseur. Becca wil er een heel persoonlijk document van maken. Zij wil weten wat er mis ging.  Maar als Becca wat veel vragen stelt loopt ze tegen een muur aan en doet oma wel heel erg vreemd. Haar broertje die eerst als een echte reality reporter zelf op onderzoek gaat, keert al snel op zijn stappen terug. En eenmaal na half tien ’s avonds vertrouwt hij het helemaal niet meer, want dan gebeuren er pas echt bizarre dingen.

Wat beangstigend werkt is nu net het vertrouwde dat niet vertrouwd meer is: geliefden die iets verbergen, oude mensen met vreemde ziekten en het plots heel anders gedragen dan ‘normaal’ maakt wel degelijk bang. Zo is er de oma die midden in de nacht naakt aan de muren ligt te krabben en dat wil je als dertienjarige echt niet te zien krijgen: “Oh my God I’m blind for the rest of my life!” Humor maakt veel goed. Dit alles wordt met veel overtuiging (en plezier) gebracht door de actrice Deanna Dunagan (de oma) maar ook de jonge acteurs brengen het er met veel schwung van af.

Het is in documentaire stijl gefilmd, zogezegd de docu waar Becca aan werkt maar dan wel met heel goede apparatuur gemaakt. Dit houdt de echte cameraman consequent vol. Dat werkt en geeft het geheel een leuke invalshoek (ook al kennen we de stijl uit de found footage films), met dat verschil dat het vanuit het standpunt van de kinderen werd gefilmd, met veel handheld beelden. Nadeel dan wel is dat je niet echt vaak mooie beelden tegenkomt. Ook is er geen soundtrack. Vooral de sfeergeluiden spelen dus een belangrijke rol en de muziek aanwezig in de film zelf: een liedje dat Becca kiest om eronder te zetten wanneer ze ’s avonds op haar laptop al wat monteert, muziek van oma en opa in de woonkamer etc.

Het geheel werkt, het is een spannende film die duidelijk niet voor kinderen is bedoeld. Een oké comeback van deze griezelverteller die je steeds met zeer essentiële angsten confronteert, het verhaal gestaag opbouwt en opnieuw de typische verrassende wending goed gebruikt.

Goed dus, maar meer ook niet. Want de angst die er opgebouwd werd, had voor mij uiteindelijk een iets te banale afwikkeling.