The Island

Fast food entertainment voor de periode van het jaar

Onlangs zag ik deze film samen met m’n zoontje terug op TV. Dit om even af te kicken na het zien van Hitchcock’s The Birds, een echte klassieker. The Island zag ik nog alleen in de cinema, toen was hij nog maar twee, dus dat was nog te jong om samen te gaan. Daarna schreef ik onderstaand artikel. Nu zagen we hem samen nog zeer laat en met een dekentje in de zetel. Een goedkope Blu-ray editie. Meer wilde ik er niet aan geven. Toch wilde ik de film nog wel eens zien. Vooral de Hi-Tec aspecten en het scifi-idee spraken me toen aan en zullen hem misschien ook aanspreken. Volgende recensie is het origineel van toen, aangevuld met enkele dingen die ik nu opmerkte.

Goed begin
Het begint sterk; een koude utopische door sportmerken en yoghurt gedomineerde wereld brand op je oogzenuw. Het doet een beetje denken aan de Black Mirror aflevering “Fifteen million merits”, maar die kwam na deze film. Er is de security, die er in zwarte pakjes rondlopen, en er zijn de producten, zij die in spermatozoïde doch seksueel onbewuste trainingspakjes heen en weer lopen en supergezond moeten leven. Sommige shots doen me denken aan grote sciencefiction meesterwerken zoals A Clockwork Orange, Metropolis en Blade Runner. Alsof de makers bij al deze grootheden zijn gaan stelen of “citeren”, een stukje hier en daar uitgeplukt en dan zal het wel slagen zeker? En daar blijft het bij. De film ontvouwt zich al snel tot een videoclipachtige actiefilm en verliest daarna ook iedere vorm van stijlbeheersing.

Het verhaal
Hoofdpersonages Six-Echo, een James Bond-achtige Ewan McGregor, en Two-Delta, de onschuldig ogende babe Scarlet Johansson, ontdekken dat niets is wat het lijkt. De bewoners of “Products” van dit ondergronds wereldje wordt een groot dogma ingeprent, de verlossing is er wanneer ze naar “Het Eiland” mogen, een hologram van het enige nog levensvatbare en niet besmette eiland.

Wanneer Six-Echo via een aan lager wal geraakte techneut, wie anders dan de heerlijke Steve Buscemi, buiten de steriele ruimte een nachtvlinder ontdekt, begint hij zich meer en meer vragen te stellen. Als zijn maatje Two-Delta blijkt gewonnen te hebben met de loterij en naar het eiland mag, gaat Six-Echo verder op onderzoek. Hij ontdekt de waarheid achter het eiland en besluit haar weg te halen uit deze grote illusie. Een ex-Navy SEAL team wordt ingezet als de directeur van het bedrijf ontdekt dat twee van zijn producten zijn ontsnapt. Het geheim van hun donors, kopies voor de allerrijksten, moet koste wat het kost bewaard blijven. Vanaf dan verzeilen wij met hen in een traditioneel kat een muisspel. Je ziet de hoofdpersonages evolueren van schaapachtige wezens tot uitmuntende killers, van klonen tot “echte mensen”, zonder diepgang.

De bijtende en wat mysterieuze spanning van in het begin van de film ontvouwt zich al snel tot een lach en ‘denk je dat ik onnozel ben’ – gevoel. Sommige scènes zijn er zodanig over dat ze hilarisch worden, gelukkig kunnen de oneliners van Buscemi en erna die van de geharde Navy soldaten de actie wat relativeren. Scarlett Johansson en Ewan McGregor kunnen de zaak niet redden.  Charisma hebben ze wel, maar de diepere dimensie die ze zouden kunnen geven aan het verhaal, zeker met een onderwerp als een schijnwereld, klonen en handel in organen, vervalt door een overdaad aan visueel georkestreerde vuurwerk. Typisch voor een regisseur als Michael Bay, gekend van films als Bad Boys (misschien wel zijn beste tot hiertoe), Armageddon en de van kwaad naar erger evoluerende Transformers saga, of hoe je van een leuk verhaal toch nog een slechte film kan maken.

Als je dan tot slot nog buitengekeken wordt door de projectionist die moest wakker blijven en je naar de achterkant van het gebouw loodst waar een vuilcontainer je opwacht, voel je je net zo gedesillusioneerd als Echo en Delta. Welkom in de echte wereld?

Jaren later
Nu meer dan tien jaar later en in de zetel om 1 uur ’s nachts had ik er niet direct een ander gevoel bij. Toch was er een verschil, vanuit je zetel was het vooral jammer dat ze met een in weze origineel verhaal niet meer gedaan hadden; ze hadden beter in plaats van zoveel explosies te filmen dat stukje opgeblazen geld geïnvesteerd in een sterk scenario.

Mijn zoon vond alvast wel dat het heel modern oogde. Als je het vergelijkt met de klassiekers die ik opzet en waar hij dan mee naar kijkt, ziet deze film er inderdaad flitsend uit en doet de scifi niet gedateerd aan. Sowieso is een film dat ouder is dan vijf jaar, al een oude film voor hem. Toch tracht ik hem vaak films te laten zien die echt oud zijn, gaande van een Chaplin, een Jaques Tati of serieuzer een Kubrick. Films die hij, gelukkig, nog best kan smaken.

Wat ook opvalt is dat het de periode moet geweest zijn van hoog gesatureerde beelden. Kleuren heel hoog opgetrokken en felle contrasten, alsof men toen via de beeldbewerking in de digitale montage plots deze knop gevonden had en vond dat dit er cool uitzag. Net zoals in Domino (ook uit 2005) en de films uit de stal van Don Simpson en Jerry Bruckenheimer, allemaal videoclipachtige fel ogende actiehitjes.

Maar goed, ik en m’n zoon vielen niet in slaap en hadden een portie amusement bekeken dat niet te zwaar op de maag lach. Ideaal voor in deze carnavalsweek.