Gevoel voor tumor

Een Vlaamse fictiereeks met scherpe kantjes en een tedere knipoog.

Iedereen kent wel iemand die te maken heeft of had met kanker. Een kloteziekte waarbij je leven plots op zijn kop staat. Er zijn al reeksen rond gemaakt zoals ”the big C” in Amerika, maar nu ook een Vlaamse reeks die geen taboe uit de weg gaat. Met open vizier en de nodige dosis humor kaart het de problematiek aan. Levensecht, zeker als je weet dat één van de co-scenaristen (Leander Verdievel) het zelf meemaakte.

Een zwaar thema licht gebracht
Een serie gemaakt in samenwerking met één en productiehuis Sylvester. Het werd een evenement, een emotioneel evenement. Ik kan me inbeelden dat het voor mensen die zeer nauw betrokken zijn bij het proces erg confronterend kan zijn en hopelijk tegelijk ook louterend. Want het voelt allemaal juist aan.

Tristan, het hoofdpersonage, neemt je via zijn voice-over mee in zijn levensweg, een weg vol liefde, pijn, verdriet, woede en humor. Een zwaar thema en moeilijk onderwerp dat het “ik-weet-niet-wat-ik-ermee-aan-moet-gevoel” toont en taboes doorprikt door in alle menselijkheid te laten zien hoe zwaar het is. Waarbij je als patiënt niet staat te wachten op medelijden, maar op begrip. Iets wat bij meer van zo’n ziekten echt wel het geval is. Dankzij Tristan zijn gevoel voor humor (en die van de nevenpersonages) wordt het alsnog licht verteerbaar.

Een levensles
Even wat dieper ingaan op het verhaal zelf. Tristan Devriendt (Maarten Nules) is op weg om een veelbelovende hersenchirurg te worden, hij zit in zijn stagejaren en hoopt op een plekje bij Mercier (Luc Wyns), een befaamd neurochirurg. Tristan heeft alles in het leven en walst er met een zekere arrogantie door. Wanneer hij enkele keren een bloedneus heeft en foto’s moet laten nemen, wordt hij op het bureau gevraagd van de prof. Tristan krijgt te horen dat hij kanker heeft. Zijn moeder (Els Dottermans) leeft ondertussen in onvrede met zijn vader (Dirk Van Dijck) en besliste net er een punt achter te zetten. Het gezin valt uit elkaar. Zijn studiegenoten werken zich verder hun carrière tegemoet. Rugby moet hij opgeven en zijn vele losse relaties lijken definitief ten einde. Zijn lijdensweg vormt een groot contrast met zijn leven daarvoor. Enig lichtpuntje voor hem wordt de verschijning van Hanne (Marthe Schneider), een wel heel eigenzinnige dame met scherpe humor en vertederende blik. Het wordt een niet te vergeten levensles voor hem en alle mensen rondom hem.

Prachtig vertelt omdat je ook voelt dat het niet zomaar verzonnen is. De liefdesrelatie ertussen maakt het bij momenten hartverscheurend mooi en de reddeloosheid die zij ervaren komt keihard binnen. Enkel bij de verhaallijn van de ouders had ik soms mijn twijfels, zou je echt zo reageren moest je weten dat je zoon in een ziekenhuis ligt met kanker, ook al gaat het niet goed tussen elkaar? Of kon je het interpreteren als een vlucht van de moeder, een vlucht van alles weg? Moest de clash dan niet net iets groter zijn? Toch deed het me wat als haar echtgenoot terug de touwtjes in handen nam.

Een verhaal gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen en getuigenissen, getuigenissen die op het einde van elke aflevering ook voor een stuk terugkomen. Kankerpatiënten vertellen kort over hun ervaringen aansluitend op de aflevering, naast hen loopt ondertussen de generiek door. Het geeft het een dieper kantje dat na blijft zinderen eenmaal je wil wegzappen. En eerlijk, daarna is niets meer goed genoeg wat op televisie verschijnt.

Internationale allure
Technisch zit alles prima: het gaat vooruit als een trein, de muziek is goed gekozen, de montage oogt fris en de beeldvoering sluit hier mooi bij aan. Enkele scènes blijven hangen: zoals de vaststelling van kanker wanneer hij denkt dat hij als stagiaire mee mag met de professor, zijn eerste echte liefdevolle contact met Hanne in het tankstation, de uitlegt aan de hand van ridders aan Tristan’s petekind wat hem nu eigenlijk overkomt en niet te vergeten enkele muzikale montages met als hoogtepunt de cover van actrice Marthe Schneider met ‘Et maintenant’ in een ode aan Marcel, haar opa. Kippenvelmomenten.

De acteurs geven het beste van zichzelf, het raakt, hen en de kijker. Voor de luchtige noot zorgen de goed gekozen nevenpersonages (de rugbyploeg, de schoonbroer en zus, de galerijhoudster). Ook al komen enkele nevenkarakters nog wat stereotiep over, ze blijven wel menselijk, dit vooral dankzij de gevoelens die ze al dan niet tonen wanneer het net nodig is. De tranen wellen bij momenten op en worden dan snel weer weggelachen, zoals in het leven zelf. Het mooiste personage was wel Marcel, gespeeld door rasacteur Vic De Wachter, een opa zoals iedereen hem wel zou willen. Met mooie natuurgerelateerde verwijzingen geeft hij je levenswijsheden mee als verhaaltjes voor het slapen gaan, geplukt uit National Geographic. Zijn quote over het leven vatte alles samen: “Dat is het leven, zoveel bochten en soms moet je gewoon meegaan.”

Ik zie niet veel verkeerd in deze serie, het is een eerlijke reeks. Een bravo voor regie, scenario, ploeg en productie. Het is samengebald in één seizoen van 8 afleveringen (volgens telkens een thema/fase) dat sterk opbouwt. De laatste aflevering racet dan ook mooi naar een traantrekkende climax, met een kleine glimlach. Ik hoop dat het aanzuigkanaal Netflix de serie koopt, het is de moeite waard en van internationale allure!