Arrival

Een sci-fi pareltje.

Het begint meteen met een filosofische vraagstelling:

Memory is a strange thing. It doesn’t work like I thought it did. We are so bound by time; by it’s order. Maybe there’s a higher order.

Met deze quote neemt de film je mee met het personage in een soort innerlijke tijdreis. Hoe? Door het contact met de Heptapod-aliens “Abbott and Costello”.

Het verhaal volg je vanuit het perspectief van topvertaalster Louise Banks. Zij verwerkt het verlies van haar dochter en geeft les op de universiteit. Wanneer twaalf reusachtige ruimteschepen plots boven de aarde zweven op verschillende continenten, vragen ze haar om het schip op Amerikaanse bodem te benaderen en als “tolk” haar werk te doen. Samen met haar leren we de taal van de aliens en hun beweegreden kennen.

Originele invalshoek

Het is een origineel vertrekpunt. Wat als aliens landen en je hen niet begrijpt?
Hoe begroet je hen, hoe leer je met hen communiceren, hoe vraag je hen wat ze komen doen? Communicatie, dat is waar het aan de oppervlakte om draait. De manier waarop dit wordt uitgewerkt is knap. Het draagt vele lagen en er wordt spelend met de montage en puur narratief uitmuntend omgegaan met de tijd en het verhaal; zowel dat van de aliens, dat van de grote naties – die ongeduldig proberen te achterhalen of de aliens met goede bedoelingen komen – als het persoonlijke verhaal van Louise. Het scenario is trouwens gebaseerd op het kortverhaal “Story Of Your Life” van sci-fi auteur Ted Chiang, een op het eerste zicht moeilijk te verfilmen verhaal dat door de scenarist prima is uitgewerkt tot deze langspeler.

Amy en de muziek zijn echt goed
Het verrassende acteerwerk van Amy Adams (Louise), een geloofwaardige Jeremy Renner (als wiskundige) die eens niet de actieheld uithangt en de overtuigende Forest Whitaker (kolonel Weber) zijn een meerwaarde. Samen met dat ander personage, neen niet de aliens, maar de dreigende sfeermuziek en het geluidsdecor. Zij zorgen er mee voor dat de spanning en het mysterie blijft, ook al gebeuren er geen spectaculaire dingen.

Ook de regie van het geheel, door Blade Runner 2045 regisseur Denis Villeneuve, is in goede handen. Villeneuve heeft duidelijk nagedacht over het anders zijn, niet de gebruikelijke sci-fi codes te gebruiken maar hier en daar out of the box te denken en dit visueel duidelijk te maken (zoals in het schelpachtige ruimteschip). Naar art-direction toe is er knap nagedacht over de aankleding, de uitwerking van de symbolische taal en de sfeer die er gecreëerd wordt.

Blijf erbij

Je moet er wel met je gedachten bijblijven, als dat lukt en je gaat stap voor stap mee in het verhaal wordt je beloond. Het bouwt op naar een intense climax. De grote antagonist: de mens en zijn angst voor het vreemde, vertegenwoordigd door de generaal Chang van het Chinese leger, krijgt op het einde een heel menselijk gelaat, en dat zorgt tegelijk voor de wending.

‘I used to think this was the beginning of your story’, zegt zij in het begin in een voice-over.

Waarna ze zelf de bedenking maakt of ze nog wel in een begin of einde gelooft. De diepere vraagstelling die op het einde van de film duidelijk wordt ga ik hier niet weggeven, maar maakt het verhaal menselijk. Misschien een beetje te cheesy maar voor mij werkte het.  Je merk ook dat de film net zo is opgebouwd om de keuzes die ze maakt te kunnen begrijpen. Want verleden, heden of toekomst, het gaat uiteindelijk om de ervaring…