Once Upon a Time in Hollywood

Een namiddag samen met m’n filmvrienden, The LA-Boys, naar deze film leek ons een niet te missen onderdeel van een in te zetten weekend. We kennen LA, we kennen Tarantino’s films en we weten wel een beetje over film en films maken.
Nu nog de juiste zaal kiezen.
We kozen voor de Vue te Eindhoven omdat Dr. Roest er vlakbij woont en er een zaal is waarin je het hele verhaal in DOLBY Atmos en Vision kon beleven. Grote woorden voor een scherp contrastrijk beeld en een goed gebalanceerd geluid (extra dure tickets dus). Iets wat je sowieso toch zou moeten verwachten als je naar de bioscoop gaat, goed geluid en beeld. Maar soms mag het wat duurder klinken en er duurder uitzien dan wat standaard is.

Geen spoilers

Het zag er natuurlijk beestig uit en klonk supergoed, te goed zelfs. Het geluid was voor mij te luid afgesteld, alsof ze je echt wel het verschil met de normale bioscoopervaring wilden laten horen. Gelukkig viel de film met zijn, zoals vriend K aangaf, steengoede soundtrack en geweldige geluidsmix erg goed mee. Dat kan ik je al verklappen.

Ik ga niet te veel spoilen over de film en ik ga ook niet uitweiden of het allemaal wel klopt wat Tarantino ons laat zien en vertelt uit die periode in Hollywood. Met alle geschiedkundige verwijzingen die hij maakt staan er al hele fora vol met discussies en puur filmreferentieel (verwijzingen naar films die Tarantino goed of slecht vindt) kan je er al een hele thesis over schrijven. Neen ik wil het hebben over de film zelf.

Even weg in Hollywood

De beelden zijn oogstrelend: een warm, nostalgisch kleurenpalet met een montage sterk drijvend op muziek en sound. Een film waarbij je je zelf even in het Hollywood van 1969 voelt kuieren en mee surft op de belevenissen van enkele personages. En dat is het ook. Dat en het feit dat je weet dat er een climax zal komen geïnspireerd op de moord op Sharon Tate door de Manson Family. Via korte goed geacteerde scènes en scènes in scènes kabbelt het verhaal, of toch dat wat Tarantino ons wil vertellen over Hollywood, gezapig verder.

Het verveelt zeker geen filmkenners en liefhebbers omdat hij je een blik in die wereld geeft, georchestreerd door goed in elkaar gestoken scènes zoals alleen Tarantino dat kan. Opnieuw zorgt hij voor enkele memorabele scènes waar hij een staaltje geeft van zijn sterke acteursregie. Dit van bijna bekende actrices die zichzelf gaan bewonderen in de bioscoop, een mooie maar sobere rol voor Margot Robby als Sharon Tate, tot de scène met de wel erg gehoorzame hond van de in een trailer wonende stuntman Clif Booth. Ergens is het ook een eerbetoon aan de stuntman, die hier door Brat Pitt vertolkt wordt in misschien wel zijn beste rol tot hier.

Clif is de rechterhand van de aan zichzelf twijfelende B-film en Tv-cowboy Rick Dalton, beiden op zoek naar meer. Rick wordt gespeeld door Leonardo Di Caprio die overtuigt in zijn rol en moet switchen tussen slecht acteren in slechte scènes die producenten voor zijn personage uitkiezen en prachtig acteren wanneer hij uit zijn rol stapt en bijvoorbeeld de les gespeld wordt door een jonge achtjarige actrice.

De ene scène na de andere speelt zich af, van personage naar personage, van gevoel naar gevoel. Het is pas naar het derde deel toe van de film dat de Ranch van de Manson Family meer en meer op de voorgrond komt. Daar voel je de spanning en het creepy van de sekte zich opbouwen. En voor sommige kijkers kan dit wat lang duren (de film duurt meer dan twee uur en een half).
Gelukkig is er Clif Booth, de stuntman, die wat kracht betreft zich zelfs meet in een hilarische scène tegen Bruce Lee. Over heilige huisjes intrappen gesproken. Passend bij de film, natuurlijk niet bij de heldenstatus van Bruce Lee. Anderzijds merk je wel dat Tarantino weg blijft van de #metoo beweging en nog steeds vrouwelijkheid graag benadrukt, maar duidelijk zijn acteurs met respect laat omgaan in sommige situaties (die je best zelf even bekijkt). Grappig is ook hoe de beeldschone actrices steeds met hun blote voeten frontaal in beeld komen en ze luid en knorrig snurken als ze slapen. Tegelijk verafgodend en banaliserend. Mooi.

Voor de liefhebber?

Met alle verwijzingen in de film, cameo’s van grote sterren en citaten – zo zegt Clif tegen een emotionele Rick “don’t cry in front of the Mexicans” – die blijven hangen kan de echte filmliefhebber zijn hart ophalen. Het is ook een stuk minder gewelddadig dan zijn vorige films, lichter verteerbaar en amusant. Maar als je echt een klassiek verhaal verwacht, een thriller uit die periode over de moorden toen, dan blijf je op je honger. Het is een gebeurtenis waaraan hij zijn beelden en impressies ophangt. Ik vraag me af of dit historisch gegeven echt nodig was, het had evengoed een fictief gebeuren mogen zijn, maar zoals steeds speelt hij ook daarmee.

Ode

Het is een ode aan het oudere Hollywood door de ogen van een wat melancholische Tarantino die graag vertelt over anderen, over filmformaten, films maken, tv-series en het leven van de acteur en de mensen daarrond, waarbij hij de geschiedenis naar zijn hand zet, want… het is fictie.

De sfeer, kleur en muziek nemen je hierin helemaal mee, als je je ervoor openstelt en je gewoon laat gaan. Het is een Once Upon a Time…