Ad Astra

Naar de sterren

Onderweg naar de sterren (Ad Astra) baanden we ons een weg naar Kinepolis Antwerpen. Mijn zoon was verjaard en wilde nog eens naar de film. Hij houdt van de betere scifi en dit leek ons wel eentje om op groot scherm te gaan zien. In Laser ULTRA, voor wat het waard is. We waren net op tijd omdat de regen en een overstroming te Wommelgem ons met vertraging opzadelde. Gelukkig weten we al dat we voor een afspraak in Antwerpen best het openbaar vervoer nemen (indien mogelijk, want ’s avonds laat terugkeren is niet evident) of ruim op tijd vertrekken. Met de geweldige voetbalcommentaar van Peter Vandenbempt, die het verval van Anderlecht tegen Club Brugge in grote metaforen te hoor bracht, ging het al bij al nog vlot. Soit, film nu!

Schaduwheld

Het verhaal gaat over een Astronaut met een heel glorieus palmares die op geheime missie wordt gestuurd om een “verdwenen” ruimtestation nabij Neptunus onklaar te maken. Dit omdat het elektronische impulsen zou veroorzaken die de wereld en het zonnestelsel bedreigen. Addertje onder het gras is dat het bestuurd werd door zijn vader, een held en pionier onder de astronauten op zoek naar buitenaardse intelligentie. Hij vertrok vele jaren geleden en keerde nooit meer terug.

De queeste van Roy, Brad Pitt, om zijn vader misschien terug te vinden en de confrontatie met hem aan te gaan, wordt voorzichtig opgebouwd. Gaandeweg ontdekken we een vader die als een Captain Ahab zijn monsters bestrijdt ten koste van alles en de zoon die als schaduwheld die al dan niet in zijn vaders voetsporen terecht komt.

Bovenaards

De beelden spatten bij momenten van het scherm. Loepzuiver, groots en mooi. Ruimtebeelden en decors die af en toe doen denken aan 2001 A Space Odyssee. Hoyte Van Hoytema, de DOP (Director of photography) maakte er werk van, het was duidelijk niet zijn eerste ruimteavontuur (zie ook Interstallar).

Maar het meest indrukwekkende was het acteren. Tommy Lee Jones, de vader, die als oude rot blijft schitteren én Brad Pitt die na Once Upon a Time in Hollywood, bovenaards presteert. Voor één van de twee rollen zou hij wellicht een Oscar kunnen krijgen, voor deze misschien nog meer. Ook begint hij steeds meer op een Robert Redford te lijken, nu ja, dat terzijde.

Dankzij de aanpak van de regisseur, James Gray, kruipen we in het hoofd van Roy en beleven we vanuit zijn standpunt de ruimteavonturen. De regisseur geeft het visueel zeer goed aan en Brad Pitt moet maar een wenkbrauw optillen of we weten wat er in hem omspeelt. Zo goed dat de innerlijke stem, die als een mediterende voice-over ons in het verhaal meeneemt, voor mij evengoed weg mocht blijven. Je snapt zo ook wel de dualiteit waarin het personage zich bevindt.

Evenwicht

De regisseur zoekt in het verhaal naar een evenwicht, tussen actiescènes en de innerlijke gevechten. Je merkt dat hij er nog zoekende in is, maar echt storen doet het niet. Het zorgt wel voor een bij momenten traag ritme. Begeleidt door de beelden, het acteren en de muziek met opnieuw een prachtig sound stijgt het wel ver boven de gemiddelde scifi.

Verwacht geen actiefilm, maar een psychologisch portret van ondergesneeuwde helden, op zoek naar glorie en wijsheid.