Eighties nostalgia

Rerun Days

In deze tijden van reruns en dagen van mondmaskertjes dragen of niet, van geen knuffels meer, van blijf ver weg, van sluit je op voor je schermpje of lees een boek, keer ik meer en meer terug naar mijn verleden. Zeker nu mijn vader aan de chemo zit en ik hem al helemaal niet meer mag bezoeken. Mijn kinderdagen lijken mijlenver weg en komen tegelijk ontzettend hard dichtbij. Als in een back to the future word ik naar de jaren tachtig gekatapulteerd, toen alles nog geweldig leek, één groot avontuur was, vaders helden bleken en moeders je troostten als je viel. Opstaan was niet nodig, gewoon zacht in de zetel gaan liggen en je zorgen vergeten terwijl je naar de namiddagfilm keek op televisie.

De dagen ook dat de eerste films op VHS gehuurd werden in de lokale videotheek met Rambo als meest afgespeelde uit die tijd, een hele reeks kungfu films die je er bijkreeg en wat makkelijke clichématige eighties filmpjes die als zoete broodjes dromen verkochten.

Dit verlengde meiweekend zag ik er enkele die we vroeger eindeloos afspeelden. Vooral mijn vader was er dol op, trouwens op wel meer films met Kathleen Turner en Melanie Griffith.

Romancing the Stone (1984)

Een van die films waarvan ik de scènes nog steeds voor me zie nog voor het in beeld komt is Romancing The Stone. Een romantische avonturenfilm met Michael Douglas en Kathleen Turner. Een actrice die me ook was bijgebleven uit de bevreemdende erotische thriller Body Heat (1981).

Deze lichte avonturenkomedie werd trouwens geregisseerd door Robert Zemeckis, van de Back To The Future trilogie, ook zo’n jaren ’80 makkelijk te verteren films waar veel jeugdsentiment aan kleeft.

Hier speelt Kathleen Turner een jonge succesvolle schrijfster (Joan Wilder) die grote romantische idealen koestert en tegelijk zeer eenzaam met haar kat woont in New York. De film begint met een romantische eindscène waarin de heldin een boef dood, op de vlucht moet voor diens kompanen en gered wordt door haar cowboy. Grappig, sappig en lekker trashy. Daarna gaan we naar de echte wereld, waar zij een pakketje krijgt van de vermoorde man van haar zus, uit Colombia. Wanneer haar zus ontvoerd wordt moet ze het pakketje als ruilmiddel brengen. In Colombia ontmoet ze Jack (Michael Douglas) een avonturier die droomt van een wereldreis op een zeilboot en door allerlei illegale klusje op te knappen hoopt het geld hiervoor bijeen te krijgen, tot hij Joan ontmoet en beslist om haar (in ruil voor rijkdom) te helpen.

Romantische clichés

Grappig is hoe er met de romantische clichés wordt gespeeld. Hij is geen ideale romantische held, maar eerder een arrogante Amerikaan op de vlucht voor zichzelf. Zij is een nuffige dame die ontdekt dat ze meer in haar mars heeft dan de angst voor de echte wereld en in stilte nog steeds droomt van haar ideale man. Zou het toch Jack T. Colton kunnen zijn? De film wordt verder opgeleukt met enkele (voor mij toen als jonge puber) memorabele scènes: wanneer zij in de jungle van Colombia Jack net ontmoet en ze samen via een modderstroom naar beneden glijden, terwijl Jack midden tussen haar benen belandt. Of wanneer ze een dorp van een drugsbende binnenwandelen en het blijkt dat één van hen een grote fan is van haar boeken. Of de scène in een vliegtuigwrak, waar ze stapels marihuana opbranden om het zo warm te krijgen. Zalige leuke twistjes.

What did you do when you wake u this morning? You said: “Today I’m going to ruin a mans life?”

En aan de zijlijn kijkt het boefje toe dat tracht haar naar haar zus te brengen. Dat boefje is Danny DeVito, en wat hij ook doet (ook al is het in iedere rol hetzelfde) het blijft grappig, het vloekende tierende opdondertje dat ongeluk aantrekt. We zagen hem laatst nog in Jumanji: The Next Level, en ja, hij is nog geen haar veranderd.

Na deze film kwam er nog een vervolg, The Jewel of the Nile (1985), ook hier spelen ze alle drie terug een belangrijke rol. Maar voor mij kan het niet tippen aan de eerste. Wel is deze bekender en dat wellicht door de hit van Billy Ocean – When the Going Gets Tough, the Tough Get Going. Een leuk weetje nog is dat de Nederlandse cameraman Jan de Bont hier de director of photography was.

Slaapverwekkend en charmant

Ik denk dat de jeugd van nu deze film veel te traag zal vinden. Ze zijn al wat meer gewend. De Indiana Jones trilogie zal het langer volhouden in tijd en in fans denk ik. Want deze film knipoogt ernaar maar lijkt meer op de Aldi versie. Ook de muziek is een eerder goedkoop in elkaar geknutselde syntsound. Wat wel meer te horen valt in de jaren ’80, maar zwaar onder het niveau zit van de Vangelis sound van een cultfilm als Blade Runner (1982).

Los hiervan vond ik deze film nog wel degelijk gemaakt, leuk geacteerd en voor mij nog steeds nostalgisch charmant!

Cherry 2000 (1985)

Deze scififilm werpt herinneringen op van sensuele robots en een prille liefde voor de roodharige Melanie Griffith. Met de komst van de home video werd er heel wat fastfood gemaakt, snelle goedkope films, vaak inspelend op een succes van een andere kaskraker. Cherry 2000 lijkt hier wat het succes van Mad Max Beyond Thunderdome (1985) na te huppelen. Hij was trouwens klaar in 1985 maar door financiële problemen werd de release uitgesteld. Orion bracht de film pas uit na het succes van Robocop (1987). Een film die wel potten brak. Toch heeft ook Cherry haar charme.

Deftige bureaucraat op zoek naar duplicaat

Ook hier begint de film met een mannelijk geïdealiseerde romantische scène. Yuppie komt thuis, vrouw heeft gekookt en zal hem eens aardig verwennen. Tot de futuristisch en tegelijk oubollige wasmachine overloopt en zij tilt slaat. Zij is een robot. Sam Treadwell (David Andrews) is er het hart van in, ze is stuk, hij bewaart haar chip en wil op zoek naar een origineel model. Deze zijn echter moeilijk te vinden, dus gaat hij naar The Glory Hole en klopt hij aan bij E. Johnson, die tegen zijn verwachting in een vrouwelijke speurder (Melanie Griffith) blijkt te zijn. Ze moeten daarvoor naar het gevaarlijke Zone 7 waar een psychopathische hippie heerst en evenzeer de chip van de Cherry 2000 wil. Uiteindelijk zal Sam moeten kiezen…

There is a lot more to love than hot wire

De acteurs spelen hun personages als opgeblazen poppen, cartoonesk en met behulp van slecht geschreven dialogen. Enkel Melanie komt nog een beetje echt over, wat wellicht toch de bedoeling was en lijkt met haar rode haren op een wat volwassen Pippi Langkous. In een kleine edelfiguratie herken je trouwens de toen nog jonge Laurence Fishburne. Het lijkt erop dat de film in een week tijd gedraaid moest worden en het doet dan ook allemaal goedkoop aan. Misschien is dit wel iets voor een remake?

Er zit nog wel iets meer in: de decors zijn hier en daar leuk en komen nu (het zou zich afspelen in het jaar 2017) erg retro over, samen met de belichting met de neon buizen, de desolate landschappen en de opgedreven rode Ford Mustang krijgt het wel een eigen sfeer. De enkele opwindende shots en het sensuele zachte stemgebruik van Melanie verleidden mij toen en hebben nog steeds enige impact op me. Dit is lekker ouderwets genieten, in een traag en makkelijk tempo, waarin de goeden altijd raak schieten en de slechten er niets van bakken.

Mannequin (1987)

Een film die mij vooral was bijgebleven als een romantische fantasie, wat als een etalagepop echt tot leven zou komen en blijkt de ideale vrouw te zijn? En ook ik droomde van de ideale liefde. Maar dat het keihard werken zou zijn wist ik toen nog niet.

Ik keek hem samen met mijn dochter deze keer. Cherry was meer iets voor mijn zoon, scifi en geile grieten, dacht ik. Dit gaat over een creatieve jongeman die van de ene job in de andere sukkelt, tot hij een dametje redt van een grote winkel en er mag gaan werken als etalagist. Hij ziet er een etalagepop die hij in een vorige job nog in elkaar zette en zijn hart klopt sneller, zijn eerste echte creatie. Wat blijkt, als iedereen weg is, komt zij tot leven. Ze geeft hem een boost in zelfvertrouwen en samen maken ze de meest prachtige etalages. Het grote winkelcomplex vindt een tweede adem.

Roxie: I’m not the one who can’t deal with reality.
Jonathan: Reality is very disappointing.

En ja, meer is het ook niet. Het idee van de vrouwelijke Pinokio stond was me wel bijgebleven en de twee hoofdacteurs Kim Cattrall, later te zien in de serie Sex and the City en Andrew McCarthy, die ook in die tijd bekend was van Pretty in Pink (1985). Voor de rest valt de film bij het herbekijken dik tegen. Dit, was ik hier weg van? Misschien was het de fantasie, een pop die tot leven komt en je leven zelf eindelijk een duw in de goede richting geeft (shameful confession: ik heb lange tijd zelf een etalagepop gehad, aangekocht voor een theaterstuk, maar het ding kwam nooit tot leven 🙂 ). Of het liedje van Starship met Nothing’s Gonna Stop Us now, wat op een plaat stond van Now This Is Music. Ja, dat was het en het feit dat het een echte feel good movie is: alles lukt er, niets mislukt, zelfs de twee valsspelers, de mall cop G.W. Bailey, die een soortgelijke rol speelt als sadistische politieman in Police Academy (1984) en de saboterende leidinggevende Richards, gespeeld door James Spader kunnen het duo niet stoppen.

James Spader, bekend geworden uit de film Sex, Lies, and Videotape (1989) en Andrew McCartney zullen later elkaar nog op de set tegenkomen: McCartney als regisseur en James Spader als acteur in de serie The Blacklist.

Mannequin ziet er uit als een lange slecht gemaakte videoclip waar je nu echt niet nog eens naar wil kijken. Een stukje illusie ingetrapt, de herinnering was beter.

Yes, I’m a romantic eighties fool

Deze drie films draaien allemaal om het conflict tussen een geïdealiseerde romantische liefde en een meer diepgaande realistische liefde en hoe jonge mensen beiden proberen te verenigen. Waarbij verwachtingen en wat echt is met elkaar botsen. Het ideaal is alvast geen goedkope pop, dure robot of één of ander personage uit een goedkoop romannetje, neen, het is meer dan dat. En dat laten de makers van deze films dan ook zien, telkens op hun eigen wat naïeve manier: beter een partner met karakter dan één die geen eigen mening heeft.

Ik weet echter niet of het een goed idee van mij was om mijn kinderen verplicht naar deze films te laten kijken. Waarom? Omdat ik nu eenmaal een stukje van mijn visuele jeugd wilde herbeleven samen met hen, en ja er zijn veel betere films uit die periode, maar toch dit was er ook. Nu goed, het kan zijn dat ze je er voor haten vanaf nu en dat mijn reputatie als filmkenner met goede smaak voorgoed om zeep is. Maar ach, so what?