Belfast

Net uit op Blu-ray, met Nederlandse ondertitels, vult deze film meteen mijn collectie “classics” aan. Onder invloed van een netjes afgewogen dosis nostalgie en sentiment werd ik in een voor mij onbekende wereld getrokken zoals alleen cinéma dat kan. Een verhaal van Regisseur Kenneth Branagh gebaseerd op zijn jeugd in Belfast.

Sterk, te sterk?

Visueel is deze film zo sterk dat het me esthetisch ontroerde en dat heb ik zelden. Meestal word ik als het goed verteld en geacteerd is vooral door het verhaal en de personages geraakt, maar nu was het dat alles, plus het beeld. Net zoals de beelden in The Tree of life, nam dit me ook visueel mee met een hunkering naar telkens meer. De DOP (director of photography) Haris Zambarloukos, die ook al met Kenneth samenwerkte in Murder On The Orient Express en Cinderella, krijgt dan ook een grote pluim op zijn hoed van me.

Enige puntje van kritiek dat je dan kan meegeven is dat het fotografisch zo strak is dat het je soms uit het verhaal haalt. Maar dat is natuurlijk een regiekeuze. Het is geen rauwe impressie van het Belfast uit de woelige jaren, maar een verhaal over een gezin dat zich staande tracht te houden bekeken vanuit de ogen van de negenjarige Buddy, met aan de rand en soms “into your face” de problematieken van toen.

Zwart-wit, ja zwart en wit

De film begint met mooi gefilmde toeristisch ogende shots van het Belfast van nu, in kleur. Dan komt de camera een muur tegen, tilt omhoog en zien we het beeld in zwart-wit verschuiven. Het verhaal springt naar 1969.

Oei, zwart-wit? Neen, niet getreurd, zwart-wit kan het uitpuren tot de essentie en het naar een ander visueel niveau tillen als het goed gedaan is. En dat is ook zo. Knappe shots met sterke lenzen gefilmd, haarscherp, grijstinten met zachte nuances dankzij mooi gebruik van natuurlijk licht, schilderijtjes die je zo zou ophangen in je woonkamer. Pure verwennerij om naar te kijken.

Biografisch

Het verhaal is persoonlijk, dat wat regisseur Kenneth Branagh nog uit zijn jeugd herinnert en kwijt wil. Een Protestants gezin wonende in een overwegend Katholieke buurt wordt onder druk gezet door een Protestantse jonge relschopper om partij te kiezen. De vader heeft werk in Engeland en wil zijn gezin meenemen, weg uit die gevaarlijke situatie. Moeder, opa en oma zijn vergroeid met Belfast en zien een vertrek niet zitten. De jonge Buddy houdt van films en van zijn buurt. Ook hij wil niet weg. De spanning bouwt zich hierrond mooi op.

Voor Kenneth Branagh (die vooral prachtige Shakespeareverfimingen maakte) is het een ode aan het Belfast van toen, de mensen die er woonden en de mensen die er vertrokken. Na de generiek komt er ook een nostalgische epiloog waarin hij terugkeert naar zijn straat. Dat heeft hem duidelijk goed gedaan.

Grootse acteursregie

Het acteren verveelt geen moment, dat is mede door de ontwapenend spelende Jude Hill als de jonge Buddy en de verrassend goed acterende moeder, Caitríona Balfe (afkomstig van Dublin, en vooral bekend van Outlander; een romantische highland fantasy- reeks op Netflix). Zij weet je diep te raken met haar betoog om in Belfast te kunnen blijven. Tot slot is er nog de bijna onherkenbare Judi Dench als de oma.

Grote acteurs gestoken in een mooi kader en in goed geschreven dialogen (scenario van Kenneth Branagh). Ondersteund door een muziekscore van de Noord-Ierse zanger Van Morrison. Bijna te mooi om waar te zijn.

Een film voor herhaalde uren kijkplezier.