The tree of life

Hail Terrence Malick

Opnieuw een meesterwerkje in de filmkunst van Terrence Malick. Hij maakte al visuele pareltjes zoals Days of Heaven en The Thin Red Line. En dit gaat nog een stap verder. Je ziet dat het een veel jaren project was, dat de montage van wezenlijk belang was en het camerawerk zowel documentair als tegelijk cinematografisch georkestreerd is. Beelden die het publiek vanuit de ruimte laten toekijken tot diep in het verhaal, laag voor laag.

Impressie

Je moet wel doorzetten in het begin van de film, want alles wordt traag opgebouwd, als één grote impressie over leven, opgroeien en loslaten.
Alles doorweven met symbolische beelden die voor de nodige dosis poëzie en spiritualiteit zorgen.
‘Zo breng je dus in een fictiefilm poëzie in beeld’, is wat mijn gedachten doorkruiste na deze impressie. Shots waarin licht vibreert, lichamen lijken te zweven en close shots plots alles tactieler maken, alle zintuigen worden geprikkeld.

Het is geen keuze tussen gratie en natuur zoals één van de quotes aangeeft, maar je wordt meer en meer bewust dat ze hand in hand gaan. Een stream of consiousness aan beelden en gedachten (een secuur gebruik van de voice over) van Jack. Mooi gespeeld door de jonge en talentvolle Hunter Mc Cracken en in zijn latere leeftijdsrol door Sean Penn. De gratie die vertegenwoordigd wordt door zijn moeder en de hardheid van de natuur door de dominante vader.

Verlies

Een verhaal dat tegelijk gaat over het verlies van een kind en het verlies van de “kindertijd” met een vader die, ondanks zijn karakter, toch zijn kinderen lief heeft. Geloofwaardig gespeeld door een dreigende Brad Pitt. En een moeder die ergens dit gezin tracht samen te houden, gebracht door de weergaloze Jessica Chastain. Hard en zacht tegelijk.

“I feel you struggling inside me” hoor je Jack zeggen. En alles krijgt meteen een visuele invulling. Een film zonder een duidelijk afgelijnd verhaal of plot, eerder thema gerelateerd, fragmenten uit het leven die met natuurbeelden verbonden zijn en verbanden leggen met diepzinnige, overpeinzende gedachten, alsof het één grote monoloog interieur is. Als een earth odyssey.

Prachtige cinema die ik spijtig genoeg niet zag op groot scherm. Cinema ook zoals veel volgens mij visueel zal evolueren, geen uitgelijnde verhaaltjes maar meer beeldend met muziek en geluiden die je meenemen om zelf te gaan ontdekken.

Een film waar je wel je tijd voor moet nemen, even doorbijten en je dan laten meeslepen door alles wat op je afkomt.