Kleo

Kleo hits you in the nuts.

Zalige pastiche op de DDR, vlak voor en na de val van de muur.

Kleo werkt voor de Stasi in een elite moordenaarsteam en voert haar job met veel overtuiging uit. Tot ze zogezegd faalt en – zwanger van haar Stasi vriend – gevangen wordt genomen. Verraden door god-weet-wie en god-weet-waarom. Ze geraakt haar kind kwijt in de gevangenis en haar rotsvast vertrouwen in de DDR. Na de val van de muur komt ze vrij en neemt ze wraak, maar om de ware toedracht van haar gevangenschap te achterhalen moet ze op zoek naar een mysterieus koffertje. Het MacGuffin zoals ze in scenariotermen zeggen. Ze is sluw en bijdehand en al snel volgen absurde scènes elkaar op. Spionage, dubbelspionage en geheimdoenerij maken haar alleen maar wilder en al die van de pot gerukte killers staan haar in de weg. Als een moderne heldin gaat ze onbevreesd op haar doel af.

Real life comic

De aankleding (Art Direction door Francis Kiko Soeder) is geweldig, met oog voor die periode van eind jaren 80 en begin jaren 90: kledij van toen zoals de fluo joggings en debardeurs met streepjes, de typische Trabantjes, het opvallende kleurenpalet van behang en tapijten. Alles schreeuwt gelijktijdig mooi en lelijk uit. En dit wordt consequent doorgetrokken: in de grappen, de locaties, de muziek en het acteren.

Het is geen must-see-next-episode netflixconsumptie, eerder een leuk dessert na het eten, waarbij je smult van het uitzicht en toch de volgende dag opnieuw een stukje wilt.

Het lijkt op een goed uitgewerkte strip en doet me soms denken aan het speelse van de Duitse culthit Lola Rent en het pulpachtige van Tarantino’s Pulp Fiction en Kill Bill. Ook wordt er consequent met vaste camerastandpunten gewerkt die af en toe in identieke shots terugkomen, aangevuld met spaarzame onopvallende camerabewegingen, goed vertellend in een mooie fotografie. Zo denk ik aan aflevering zes waar we een kijkje krijgen in hoe zij opgegroeid is, via kleine scènes op één vaste locatie (in een groot modern socialistisch gebouw). We kijken ernaar zoals in een theaterstuk, hoe zij van kleine meid tot jonge dame evolueert. Mooi gedaan.

No normal people

De grotesk uitgewerkte personages houden het wraakzuchtige thema luchtig. Kleo zelf is een impulsieve, wat kinderlijke en doortastende killer, die uitstekend wordt neergezet door Jella Haase. Zij krijgt enkele sidekicks met Thilo, de technojunk die wacht tot hij gered wordt door buitenaardse wezens, en Sven Petzold, de agent die haar doorheeft en tegelijk in zijn obsessie naar haar alles verliest wat hem lief is en haar (on)gewild helpt. Met de narcistische Uwe als één van de antagonisten, die niet liever wil dan dat zij in ongenade valt en ten onder gaat.

“Zijn er geen normale mensen in het oosten?” vraagt agent Sven Petzold zich op een gegeven moment af, nadat hij Kleo en haar aanhang beter leert kennen. Hij is trouwens de echte comic relief in de film, hilarisch gebracht door Dimitrij Schaad, die in deze reeks doet denken aan een modernere versie van de klungelige inspecteur Clouseau uit de The Pink Panther reeks.

Omringd door leuke personages en mooi in beeld gebracht spat de fun er af. Een seizoen om van te smullen, met een slot dat met goede wil kan vervolgd worden, maar toch een echt filmisch einde heeft.